Na een maand wachten en een aantal mislukte pogingen in de bergen was mijn zelfvertrouwen inmiddels tot een absoluut dieptepunt gedaald. Wordt het mij nog wel gegund om een beklimming te maken in het prachtige Fitz Roy massief? Of ga ik naar huis met alleen de herinneringen aan het onstuimige weer en de moeilijke beslismomenten? Inmiddels zou ik al blij zijn met de kleinste ijs- of rotsroute die het massief te bieden heeft. Helaas zat de tijd met Jefta er alweer op maar gelukkig kon ik mij aansluiten bij Jelle Staleman en Boris Textor, die beiden voor de eerste keer in Patagonië zijn. Daarom ben ik heel blij dat ik kan berichten dat wij met z’n drieën op woensdag 11 januari op de top van de Aguja Poincenot (3002 m) stonden na een succesvolle beklimming van de Whillans-Cochrane route.
Jelle en Boris op weg naar Passo Superior, met links vh midden de Ag. Poincenot.
Het voordeel van het relatief koude en natte weer in de bergen is dat bepaalde routes juist beter in conditie raken. Zo had ik al gezien tijdens een tripje naar Piedra Negra dat de Whillans-Cochrane (550 m, M4, 70⁰, 5+) goed in conditie was, de gehele ‘rampe’ zat namelijk vol met sneeuw, een goed teken dus. De weersvoorspellingen voorspelden voor woensdag en donderdag een hoge druk en dus een mogelijkheid om te klimmen. De woensdag liet alleen nog harde wind van 100 km/hr op 3000 m zien dat gedurende de dag zou afnemen. Op de donderdag was de wind significant minder. Echter zou deze gedurende de dag juist weer toenemen. Uiteindelijk besloten we dat we wilden gaan klimmen op de dag waarop het weer gedurende de dag zou verbeteren, de woensdag dus.
Jelle voorklimmend in de ´rampe´.
Op de Passo Superior (1950 m) graven we in de sneeuw een sneeuwhol voor de tent. We worden gadegeslagen door een team van drie ingetogen Italianen en een team van drie vrolijke Argentijnen. Het is zonnig en vrij windstil waardoor onze inspanningen enigszins overdreven lijken. Maar uit ervaring weet ik dat het weer in Patagonië van de een op de andere seconde totaal kan omslaan, dus je kan niet wantrouwig genoeg zijn. En ja hoor, gedurende de nacht gaat het enorm tekeer. Naast ons horen we de tent van de Italianen vreselijk klapperen in de wind en moet ik denken aan de drie Argentijnen die bivakkeren zonder tent. Wat moeten zij een vreselijke nacht hebben.
Boris op de topgraat van de Poincenot!
Om 4hr15 vertrekken we in de nacht, die gelukkig enigszins tot rust is gekomen. Bij de Italianen en Argentijnen nog geen spoor van beweging. Het eerste stuk over de gletsjer gaat voorspoedig maar dan begint de diepe sneeuw. Jelle weet een mooi spoor te maken tot we bij een diepe randspleet komen die zeer lastig te passeren is. Al met al zorgt het diepe sporen en de randspleet voor behoorlijk wat vertraging. De 70⁰ sneeuw rampe klimmen we aan lopende zekering tot we bij de sleutellengte komen. Jelle klimt behendig en in goede stijl over de, met een dun laagje sneeuw bedekte, rotsplaten. In één beweging maakt hij zelfs gebruik van een toffe bijlplaatsing in een ondergreep, wauw! Op de schouder begint het 4e en 5e graads rots terrein en neem ik het scherpe eind van het touw over. Het route zoeken is niet eenvoudig en het is koud waardoor we alles met handschoenen aan klimmen. Na veel traverseren en een paar mooie doch eenvoudige secties klimmen we ons vast in een kleine brèche. We proberen weer terug naar rechts te klimmen waarbij ik na een moeilijk stuk opeens op een doodlopende toren sta. Inmiddels is de wind zeer nadrukkelijk en irritant aanwezig en daalt de moraal door de tijd die we verliezen. Na een vervelende abseil van de toren probeert Boris de route terug naar rechts weer te vinden. Nadat we een oude standplaats tegenkomen weten we dat we weer op de goede route zitten. Het laatste stuk naar de top klimmen we uit de wind en in de zon waardoor de moraal weer wat stijgt. Het voordeel van ons tijdsverlies is wel dat de wind inmiddels wat is gaan liggen. Om 17hr staan we dan eindelijk op de prachtige en scherpe top van de Aguja Poincenot. Als Jelle en Boris het laatste stuk nakomen naar het hoogste punt heb ik tijd om even goed van de omgeving te genieten. Voor mij wordt de horizon gevuld met de top van de machtige Fitz Roy. Hierachter ligt de Zuid -Patagonische ijskap dat door een dik pakket wolken wordt bedekt. Naar het oosten zie ik de gigantische Lago di Viedma schitteren in de zon. En in het westen, in de diepte, het ruige dal van de Cerro Torre met een bizar perspectief op El Mocho, de berg zonder top. De majestueuze, spitsige torens van de Cerro Torre en Torre Egger zijn, zoals zo vaak, volledig gehuld in dikke wolken en lijken dus in het landschap afwezig. Gelukkig staat de berg wel in mijn geheugen gegrift en op mijn netvlies gebrand. Ooit zal er weer een mooi weer venster komen om die torens te beklimmen!
Groepsfoto op de top vd Poincenot!!