En jawel, ook dit jaar loopt het anders als gepland. Samen met Stuart, een Amerikaanse klimvriend, hebben we vijf mooie dagen op El Capitan doorgebracht. En in de twee weken daarna zou ik mooi tijd hebben om mijn solo plan uit te voeren. Maar na vijf dagen op de wand was ik er gewoon klaar mee. Ik kon me niet meer opladen. Ik had er gewoon simpelweg geen zin meer in.
Dus een nieuw plan. Een plan dat bestaat uit minder logistieke rompslomp dan bij een meerdaagse beklimming van El Cap. Iets korter dus. Al snel besluit ik de route Skull Queen op de Washington Column te proberen. Wat moeilijker dan de routes die ik al op de column heb geprobeerd en slechts 350 m. Ik besluit licht en snel te gaan. Nog even twijfel ik om een dunne lijn mee te nemen om te kunnen afdalen indien nodig. Maar snel gooi ik het extra touw aan de kant. Licht en snel en een beetje toewijding.
De avond voor de beklimming slaap ik in een mooi bivakplekje en half uur lopen van de instap van de route. Een mooi grotje en uit het zicht van de parkrangers of ander gespuis. Na een goede nachtrust sta ik rond 6 uur s’ ochtends onder de instap. Ik bind me in aan het touw en besluit de eerste lengte maar volledig te soleren. Een vast punt maken onder aan de route kost alleen maar tijd en de eerste lengte is makkelijk. De sleutel tot snelheid maken in de route is het linken van lengtes. De tweede en derde lengte klim ik daarom in één keer en rond 8 uur sta ik op de zogeheten Dinner Ledge. En jawel een tweekoppig team staat rustig in de zon hun materiaal uit te zoeken. Ik zie dat boven hun het touw gefixed is in de “Kor Roof” lengte. Ook zitten al hun tussenzekeringen nog in de route. Gelukkig zijn de mannen van plan The South Face te klimmen. Mijn route splits na de Kor Roof af naar rechts waardoor ik daarna geen last meer van hun zal hebben. Maar als hun tussenzekeringen er nog inzitten kan ik de lengte niet klimmen.
Ik groet ze terwijl ik het touw vastmaak en omhang in de grigri (zelfblokkerend zekerapparaat). Ik vraag of de mannen lekker uitgeslapen hebben en of ze misschien zo vriendelijk willen zijn hun lengte te cleanen (leegmaken van materiaal). Even later kom ik aan het touw weer omhoog en zie ik de mannen in precies dezelfde positie met hun materiaal bezig. Ongelooflijk!!! Als ik hun duidelijk maak dat ik toch wel graag voor het donker boven wil zijn komt er wat beweging in. Ik gun mezelf een uurtje rust en geniet van het prachtige uitzicht. Links ligt de machtige noordwand van Halfdome, recht voor me ligt de Glacier Point Apron met het typische plaatklimmen en rechts kijk ik uit over `The Valley` met haar prachtige dennenbomen omgeven door granieten wanden.
Als een van de mannen met jumaren (manier om aan het touw omhoog te bewegen met stijgklemmen) halverwege de lengte is begin ik eindelijk weer met klimmen. Al snel klim ik naast ze en praten we wat. De mannen zijn zo aardig mij te laten passeren waardoor ik rechts de standplaats voor het vervolg van Skull Queen bereik. De volgende lengtes gaan in een ritme; klimmen, touw vastmaken, afdalen, touw los maken, slokje water, rugzak op en weer omhoog. Halverwege de route klim ik een fantastische lengte door een micro-splitter (gewoon een mooi dun spleetje). Het begin bestaat uit losse schelven graniet wat het allemaal nog wat spannender maakt. Maar dan zit het graniet bomvast en kan ik mijn camhooks (stukken gebogen staal te gebruiken in voortbeweging) gebruiken. Een paar camhook moves op rij, micronutjes en zelfs een met de hand geplaatste beak (kruising tussen hook en mephaak) zorgen voor geweldig klimmen. De volgende lengtes zijn ook fantastisch en de wand begint op te steilen. Hier en daar moet ik een paar vrijklimbewegingen maken. Altijd lastig als je jezelf zekert. Bovenin merk ik dat het tempo iets verslapt maar ik blijf in beweging. De laatste lengte is een prachtige fingercrack waarvan ik het laatste stuk zelfs lekker vrijklim. De uitklim is oppassen met losse stenen en zand op het platige graniet en geen mogelijkheid tot tussenzekeringen. Rond de klok van zes plof ik met al het materiaal naast een boom. Super, en nog binnen het etmaal!!!
Na een klein hapje en een drankje begin ik aan de afdaling. Zelf heb ik de afdaling nog nooit ondernomen dus ik wil zoveel mogelijk gebruiken maken van het resterende daglicht. In alle gidsjes wordt de afdaling door de North Dome Gully als complex en erg alpien beschreven. Het blijkt echter enorm mee te vallen waardoor ik voor het donker beneden ben. Moe en voldaan loop ik terug naar Camp4. Weer een heerlijke dag in de bergen!