Afgelopen week (Aug. 2012) hebben Jefta Smit en ik de Gervasutti-Gargliardone route op de oostwand van de Grandes Jorasses beklommen. Deze 800 m lange route is ED2 gewaardeerd met moeilijkheden tot 6b en A1. Tot zover bekend is dit de eerste Nederlandse beklimming.
De Gervasutti-Gargliardone werd geopend tijdens de WOII in 1942. De route wordt gezien als de mooiste en meest indrukwekkende creatie van de legendarische alpinist Giusto Gervasutti. Doordat de route zeer moeilijk te bereiken is wordt de route weinig herhaald. Zo kent de route tot op de dag van vandaag (september 2012) slechts drie Britse beklimmingen waaronder de derde herhaling van de route in 1974 door Dick Renshaw en Joe Tasker.
– click for slideshow –
Op maandag 20 augustus zijn we begonnen vanuit het zeer futuristische Gervasutti bivak. De weersvoorspellingen waren “grand beau” voor de aankomende 3 dagen. De aanloop naar de Col de Hirondelles blijkt gelukkig nog redelijk goed te doen ondanks de snel degraderende gletsjer. De originele instap van de route via het Y-couloir is al lang niet meer in conditie waardoor de route tegenwoordig vanaf een voorbouw bij de Hirondelles graat wordt benaderd. Hier vormde het passeren van de randspleet een eerste uitdaging met slechts één ijsbijl de man. Vervolgens klimmen we zeer losse en brakke rots en worden we overdonderd door een flinke hagelbui. Gelukkig kunnen we het laatste deel van de bui schuilen onder een overhangend stuk rots. Nog een aantal lengtes voor de start van de moeilijkheden maken we een bivak. ’s Nachts tellen we de seconden tussen het bliksem en de donder en verbazen we ons over de slechte weersvoorspelling. Gelukkig houden we het droog.
De volgende dag traverseren we snel door het steenslag gevaarlijke deel naar het begin van de moeilijkheden. Na eerst een verkeerde versnijding te zijn ingestapt kunnen we eindelijk aan het echte klimmen beginnen. De rots blijkt van uitmuntende kwaliteit. Maar ook de waardering blijkt zeer straf en niets krijgen we cadeau. Bovenin zijn een aantal lengtes nat maar voor de rest is het fantastisch spleet klimmen. De uitklim van de route blijkt wederom van zeer slechte kwaliteit rots. Losse rots op losse rots. Vlak onder de top zijn we genoodzaakt een tweede bivak te maken. Dit keer zo oncomfortabel dat we allebei geen oog dicht doen. Met de opkomende zon warmen we weer wat op en verorberen we ons laatste bouillon blokje. Op de top van de Walker op de Grandes Jorasses schieten we maar een topfoto en schudden we elkaar de hand. Echter allebei weten we dat ons nog een zeer zware afdaling te wachten staat. Dus van euforie is absoluut geen sprake.
Om ijsval van de serac zone te voorkomen hadden we vooraf besloten de afdaling over de Whymper graat te nemen. Op de Whymper graat blijkt de rots echt vreselijk los te zitten en dalen we slechts zeer langzaam af. Na een paar wanhopige abseils besluiten we vanaf de graat de sneeuwflank in ab te seilen. Hier belanden we in 60 graden steil terrein met zeer losse papsneeuw op blank ijs. Achteraf wellicht niet de juiste keuze. Na dit getraverseerd te hebben komen we op de originele lijn van de afdaling. Rond 19 hr zijn we bij het Boccalatte bivak. De laatste twee uur dalen we af door het onweer met regen en windstoten. Het lijkt alsof de Grandes Jorasses ons dit keer heeft toegelaten op haar machtige flanken en ons via deze manier uitzwaait. Wat een fantastisch avontuur!!
