Een zuidwestelijke stroming in de atmosfeer zorgt al geruime tijd voor vochtige en instabiele lucht. Kortom erg moeilijk en lastig weer om tochten mee te plannen. De hele tijd komen er koufrontjes over met daartussen één of twee dagen goed weer. Kan je in die korte tijd een moeilijke tour inplannen? En valt er niet teveel sneeuw wat de moeilijke tocht nog moeilijker maakt? Afgelopen weekend was er redelijk goed weer voorspelt. Wat gaan we doen? We besloten onszelf te trakteren op twee mooie rotsgraten. Want dit hele project doen we tenslotte omdat we het leuk vinden toch!
32: Lagginhorn zuidgraat
Op een kristalheldere ochtend lopen we vanaf het liftstation Hohsaas omhoog richting het Lagginjoch. Al snel lopen we langs de plek waar ik een maand geleden mijn tentje op heb gezet om zo te acclimatiseren. Inmiddels is alle sneeuw die er toen lag verdwenen.
Op het lagginjoch aangekomen besluiten we in een rustig tempo door te klimmen en het touw nog even in de rugzak te laten. Het is prachtig klimmen en de rots is van verassend hoge kwaliteit. De een na de andere touwgroep klimmen we voorbij. Het voelt enorm bevrijdend zonder touw te klimmen. Het constante ritme van beweging zorgt voor volledige ontspanning in mijn hoofd. De route verloopt in een flow waarbij we zigzaggend over de graat de ene na de andere rots passage aan elkaar rijgen. In een mum van tijd staan we vervolgens op de 32e top van onze trip, de Lagginhorn (4010 m). Het snelle klimmen zorgt voor een lekkere vrije middag waarbij we de gezelligheid van de Weismieshutte volop kunnen ervaren. Ook heb ik tijd om verder te lezen in ‘Kafka on the shore’ van Haruki Murakami. Dit part-time alpinisme bevalt mij wel.
33: Weissmies, noordgraat
Voor we de vroege ochtend in stappen kletsen we nog even gezellig met de huttenwaard. Als we even later omhoog lopen denk ik aan de hartelijkheid en vriendelijkheid van de huttenwaard. Daar mogen heel veel huttenwaarden een voorbeeld aan nemen. Voor de tweede keer dit weekend lopen we over de gletsjer omhoog richting het Lagginjoch. Op de noordgraat zien we inmiddels meerdere touwgroepen afsteken tegen de lichtblauwe hemel.
De noordgraat van de Weissmies is net wat moeilijker dan de zuidgraat van gisteren. De klimpassages zijn steiler en luchtiger en de rotsen zijn scherper gevormd. Dit alles maakt het een geweldige route met heerlijk klimmen. Op veel stukken klim je direct over de messcherpe graat waarbij het platige gneiss soms is doorbroken met prachtige scheuren waar je handen en vingers in kan verklemmen.
Na een aantal uur klimmen bereiken we de sneeuwgraat. Inmiddels zijn we opgeslokt door een dik wolkendek waardoor de wereld om ons heen heel klein is geworden. Gelukkig ligt er een duidelijk spoor in de sneeuw wat we kunnen volgen naar de top. Als ik even later drie schimmen zie staan weet ik dat we op de top van de Weissmies zijn. Voor de formaliteit nemen we een topfoto want van enig uitzicht is geen sprake. Een kleine twee uur later zitten we op het terras van de Almagellerhutte met een kop koffie en een dikke plak cake. Wat een fantastische routes en een heerlijk weekend!