Cursus ‘Trad’ Klimmen

Enthousiast kan ik jullie mededelen dat op veler verzoek ik eindelijk een cursus ‘Trad’ klimmen kan aanbieden. Ruim vijftien jaar heb ik de hele wereld rondgereisd om ervaring op te doen in verschillende klimgebieden, van Arapiles tot Yosemite en van de Himalaya tot Tasmanië, alleen voor deze cursus! Dus wil jij het aankomend najaar goed beginnen en de meest pure en esthetische vorm van rotsklimmen gaan oppakken en kennismaken met het prachtige basalt in Ettringen? Geef je dan maar heel snel op!

Meer info vind je HIER en inschrijven kan via het INSCHRIJFFORMULIER

Alex Maznev RIP!

Alex cutting a giant mushroom for on the pizzaI’m deeply saddened about the news that has just been confirmed. My friend Alex Maznev has been killed by an avalanche on the 22nd of july with two other Chilean climbers on the slopes of Piramide de Garcilaso ( 5.885 m) in the Cordillera Blanca mountain range of Peru’s central Andes.

I met Alex this winter in El Chalten,Patagonia. In the two months I was there we spend a lot of time together. On the day we arrived Alex was in the mountains. On one of the few good weather days he climbed the Comesana-Fonrouge on Aguja Guillaumet. He came back with tangled hair, his glasses tilted and his hands severely scratched and a shining, blissful look in his eyes. Proudly he told about the climb and the joy of being there in the mountains. In the following weeks we ate innumerable amounts of self-made pizza’s. We just loved it! Afterwards we smoked tobacco on the porch with Hugo. But, as you told me, only tobacco without preservatives!! Alex talked about his adventures in Torres del Paine and about Alaska, where he lived. There he had a bad accident with a stove that caused severe scars on his hands, arms and face. This caused some trouble with rock-climbing but Alex never ever complained. One night Alex came into the hostel with a big bucket of ice-cream of Domo Blanco’s. He shared it with everybody in the hostel 🙂 Alex climbed Superdomo and came back with a soaked down-jacket. Alex showed me the long boulder-traverse which he could climb up and down on his bare-feet! Alex convinced me to climb up a buttress to get a better angle while taking pictures of Alec climbing this stunning rock face. You we’re right Alex, the pictures turned out great!!

 

In January Alex tried to convince me to come along to Chili Chico for some stellar crack-climbing. Unfortunately I wanted to sit out the last weather window that seemed to be on the horizon. But we met again in Frey! Here you waited in the night for Zhen and me to come back from a long climbing day. “Hey Niek”! A headtorch blinded me before I saw the big smile on Alex’s face, what a surprise! The next day we climbed Aguja El Abuelo in the scorching sun and in the evening we enjoyed the ever changing colours of the lake and the rocky peaks surrounding it. We finished the day in style with pizza, beer and some tobacco 🙂 The next morning you made me coffee before I set of in the dawn of day to catch my flight back to the winter on the northern hemisphere.

Alex and Zhen having breakfast in Frey

How was the rest of the trip in Frey Alex? Did you ever tried to apply for work again? 😉 Man you lived the dream and enjoyed life to the max! And as you wrote me it would have been awesome to run into each other again in the future. But for now we have to postpone that. Alex you have a great heart and personality and you were inspirational for me. I will truly miss you. Take care my friend!

Alex and me on top of El Abuelo after climbing El Techo

Alex and me on top of El Abuelo after climbing El Techo

My last message from Alex:
Hey man, good climbing – would be awesome to run into you somewhere in the future. Translated this poem of M.Y. Lermontov’s during my 10 hours on the dusty road past Gualjaina – thought you might enjoy it. Take care,

Alex

 

Rendezvous
    
    1.
Already beyond the misty mountains
    The evening light is dim,
Barely a passing sparkle
    Alights the rolling stream;
The gardens are filled with air
    Freshened, sweet and chill,
Tbilisi: shrouded in silence there,
    The valleys are dark and still.
The sinful person’s sleep
    With tormenting dreams is haunted,
And guardian-angels keep
    Watch over little babes.

    2.
There beyond an old citadel
    Along a gloomy hill crest
Under a young sycamore
    Upon a rug I make my rest.
I lie alone and wonder:
    “Was it a dream – that I did see
A rendezvous in this grim night
    You had arranged with me?
And in this hour mysterious
    But for sweeter still for love,
You, my one and only,
    are what I’m dreaming of.”

    3.
Below the only the watch lights
    Glimmer along the bridge,
And church-steeples in the night
    Stand as guardsmen in the dark;
And with a wary stride
    From saunas on all sides
Emerge as links of white
    Pairs of Georgian wives;
There along a deserted street
    They plod, passing through…
But under the long chadar
    I cannot recognize you!..

    4.
Your house with it’s flat roof
    I spy from far away;
The porch with a rickety step
    Moves with the river sway;
Among the coolness airing
    As the blue Kura flows,
Around your house a green
    Net of climbing ivy grows;
Beyond a tall aspen tree,
    Your window pane I mark…
Only without a single candle
    It is entirely dark!

    5.
I wait, I’m dazed, confused,
    My gaze is at a loss:
With a dagger from impatience
    In the rug I’ve carved a cross;
I wait with fruitless longing,
    A heavy, unrelenting grief…
The cold breeze from the east
    Does not bring relief.
Mountain peaks beyond the mist
    Glint red – it’s almost day,
From the city, merchant’s caravans
    Emerge upon their way.

    6.
Away, away, shameful tear,
    Burn, my soul, shake!
It was a black betrayal,
    I know it you snake!
I know with what glad tidings
    Along the cobbled way
Galloped as if a madman
    A young Tatar yesterday.
It’s no chance he dallies
    Beside your window wide
And even your father fancies
    The Persian steed he rides.

    7.
I’ll take a long barrelled rifle
    And venture from the city gates
To where under a desert cliff
    A narrow turn awaits.
Till mid-day by the cemetery
    Chapel – I will laze
Then onto the dusty road
    My rifle I will raise.
In vain the chest is heaving!
    Among the rocks, my aim is true;
Che! hoove-beats are nearing…
    Bastard! I see it’s you!
    
    M.Y. Lermontov, 1841.

Ueli Steck overleden :(

Tot groot verdriet las ik vanmorgen dat Ueli Steck, een groots alpinist, is overleden. Ueli was een waanzinnige klimmer met fenomenale prestaties, daar hoef ik niet verder over uit te wijden. Maar Ueli was naar mijn mening ook een warmhartig, oprecht en bescheiden persoon. Ik heb hem drie keer ontmoet, één keer in Yosemite, één keer in Patagonia en de laatste keer in Nederland tijdens de uitvaart van Martijn Seuren. Hier heb ik Ueli ook even gesproken en kunnen bedanken dat hij die dag aanwezig was in Nederland. Ueli had namelijk zijn grote project van het klimmen van alle 82 vierduizenders ‘on hold’ gezet om afscheid te nemen van Martijn. Terwijl hij niet eens direct aanwezig was bij het ongeluk van Martijn. Dat getijgt van grote klasse!

Helaas is hij zelf nu één keer niet succesvol geweest. Zo zou hij zijn ongeluk zelf hebben kunnen omschrijven. Ueli Steck is helaas niet meer maar blijft voor mij een grote inspiratie, en helemaal als persoonlijkheid!

 

Rumanians in Patagonia

Van mijn Roemeense klimvrienden Sebastian en Aurel kreeg ik een leuk filmpje doorgestuurd over hun beklimming van de Aguja de l’S. En zowaar kom ik er  in het begin ook nog even in voor. Klimplannen maken in het hostel en lekker onzin ouwehoeren 🙂

R.I.P. Bas!

Afgelopen vrijdag 3 maart is Bas van der Smeede in zijn slaap overleden. Bas is net zo oud als mij, 36 jaar 🙁 Alhoewel Bas al sinds 2014 vocht tegen leukemie had ik dit niet zo aan zien komen. Een enorme klap voor iedereen die Bas kende en liefhad en eveneens voor de klimwereld.

Bas zat net als ik in de CEAT commissie van de NKBV. Binnen de commissie was Bas een grote bron van kennis. Over bergen en de logistiek van een expeditie wist Bas veel nuttige tips mee te geven aan de klimmers die met vragen kwamen. Met een sterke eigen mening, die menigmaal van de mijne verschilde, konden we altijd een goede afweging maken binnen onze commissie. In november hadden we nog een vergadering bij Bas en Saskia thuis omdat Bas nog erg zwak was. Het was huiselijk en gezellig met thee en chocolaatjes. Ik ken Bas als een hele vrolijke vent met een ongekende positieve instelling en een onlesbare passie voor het klimmen. Tijdens zijn ziekte was hij altijd positief zoals ook eind november.

Bas is een fanatiek en volop gepassioneerd klimmer die er alles aan deed zijn dromen na te leven. Samen met zijn geliefde Saskia en Bimbo waren ze net als ik vaak te vinden in het klimgebied Ettringen in Duitsland. Rotsklimmen en na afloop Weissenbier. En praten over mooie routes en klimbestemmingen in de wereld. Ook kon Bas altijd erg gepassioneerd en trots vertellen over zijn ondernomen of aanstaande expedities met het Alpine Adventure team. Met deze expedities wist Bas mooie en onbeklommen bergen over de hele wereld te spotten om het avontuur aan te gaan en zijn dromen na te leven. Toen hij in 2015 genezen werd verklaard van leukemie was de expeditie naar de Yawash Sar in Pakistan alweer geboekt. En toen zag ik jullie ook weer in Ettringen 🙂

Bas we zullen je in de CEAT enorm missen. We zullen je in Ettringen enorm missen. En we zullen je als persoon enorm missen. En ik zal jou passie voor het klimmen en de gedrevenheid om je dromen na te leven nooit vergeten. Hierin ben je absoluut een voorbeeld voor mij!

Rust zacht Bas !

Een gezellige avond in Ettringen met van links naar rechts: Michael, Bimbo, Bas, Saskia en Niek. Foto: Kris Schrijvers

Een gezellige avond in Ettringen met van links naar rechts: Michael, Bimbo, Bas, Saskia en Niek. Foto: Kris Schrijvers

Engagement Award

Op vrijdag 17 februari was er de jaarlijkse uitreiking van de Herman Plugge Award. Zoals altijd was het een erg gezellige avond waarop expeditieklimmers hun avonturen vertonen met een korte slideshow. Helaas werd de Plugge Award zelf  voor het tweede jaar op rij niet uitgereikt omdat er in 2016 simpelweg geen beklimmingen waren die voldeden aan de juryeisen. Wel werd de zogeheten Engagement Award uitgereikt aan de klimmers die de meeste commitment en doorzettingsvermogen hebben getoond. Omdat ik twee maanden op goed weer en goede condities heb zitten wachten in Patagonië werd de prijs aan mij uitgereikt. Een beetje een troostprijs maar uiteraard een erg leuk gebaar!

Bij deze wil ik graag nog mijn sponsors bedanken voor de ondersteuning van de expeditie:

Printlogolasportiva

En natuurlijk wil ik Jefta Smit bedanken voor het eindeloze wachten op mooi weer, hey we hebben het in ieder geval geprobeerd 🙂 En Jelle Staleman  en Boris Textor bedankt voor de mooie beklimming van de Poincenot. En tot slot Zac, Matt en Alec voor de beklimmingen van de Guillaumet en Domo Blanco.

De uitreiking van de Engagement award door Herman Plugge (links) en Peter Valkenburg (foto: Timo de Boer).

De uitreiking van de Engagement award door Herman Plugge (links) en Peter Valkenburg (foto: Timo de Boer).

 

Superdomo

Afgelopen zaterdag klom ik samen met Zac en Matt de Superdomo (500 m, WI5, M6) op de Domo Blanco. Het was een fantastische dag en fantastisch klimmen. Ik had de eer de prachtige laatste steile ijslengtes te mogen klimmen.

De dag ervoor waren we verdwaald in een white-out en konden we de Cerro Torre niet vinden. EPIC 🙂

Klimmend in de prachtige laatste sleutellengte!!

Klimmend in de prachtige laatste sleutellengte!!

Op de top van de Domo Blanco met een hallucinerend mooi uitzicht!

Op de top van de Domo Blanco met een hallucinerend mooi uitzicht!

All Mixed op de Comesaña – Fonrouge

Afgelopen dinsdag 24 januari stond ik samen met Alec Hull en Zac Vertrees op de top van de 2580 m hoge Aguja Guillaumet. We klommen omhoog via de uiterst interessante ‘mixed’ route Comesaña – Fonrouge. Omdat het een beetje een uitgebreide lap tekst is geworden heb ik er een trip report van gemaakt. Zie HIER voor het verslag.

Whillans–Cochrane, Aguja Poincenot

Na een maand wachten en een aantal mislukte pogingen in de bergen was mijn zelfvertrouwen inmiddels tot een absoluut dieptepunt gedaald. Wordt het mij nog wel gegund om een beklimming te maken in het prachtige Fitz Roy massief? Of ga ik naar huis met alleen de herinneringen aan het onstuimige weer en de moeilijke beslismomenten? Inmiddels zou ik al blij zijn met de kleinste ijs- of rotsroute die het massief te bieden heeft. Helaas zat de tijd met Jefta er alweer op maar gelukkig kon ik mij aansluiten bij Jelle Staleman en Boris Textor, die beiden voor de eerste keer in Patagonië zijn. Daarom ben ik heel blij dat ik kan berichten dat wij met z’n drieën op woensdag 11 januari op de top van de Aguja Poincenot (3002 m) stonden na een succesvolle beklimming van de Whillans-Cochrane route.

Jelle en Boris op weg naar Passo Superior, met links vh midden de Ag. Poincenot.

Jelle en Boris op weg naar Passo Superior, met links vh midden de Ag. Poincenot.

Het voordeel van het relatief koude en natte weer in de bergen is dat bepaalde routes juist beter in conditie raken. Zo had ik al gezien tijdens een tripje naar Piedra Negra dat de Whillans-Cochrane (550 m, M4, 70⁰, 5+) goed in conditie was, de gehele ‘rampe’ zat namelijk vol met sneeuw, een goed teken dus. De weersvoorspellingen voorspelden voor woensdag en donderdag een hoge druk en dus een mogelijkheid om te klimmen. De woensdag liet alleen nog harde wind van 100 km/hr op 3000 m zien dat gedurende de dag zou afnemen. Op de donderdag was de wind significant minder. Echter zou deze gedurende de dag juist weer toenemen. Uiteindelijk besloten we dat we wilden gaan klimmen op de dag waarop het weer gedurende de dag zou verbeteren, de woensdag dus.

Jelle voorklimmend in de ´rampe´.

Jelle voorklimmend in de ´rampe´.

Op de Passo Superior (1950 m) graven we in de sneeuw een sneeuwhol voor de tent. We worden gadegeslagen door een team van drie ingetogen Italianen en een team van drie vrolijke Argentijnen. Het is zonnig en vrij windstil waardoor onze inspanningen enigszins overdreven lijken. Maar uit ervaring weet ik dat het weer in Patagonië van de een op de andere seconde totaal kan omslaan, dus je kan niet wantrouwig genoeg zijn. En ja hoor, gedurende de nacht gaat het enorm tekeer. Naast ons horen we de tent van de Italianen vreselijk klapperen in de wind en moet ik denken aan de drie Argentijnen die bivakkeren zonder tent. Wat moeten zij een vreselijke nacht hebben.

Boris op de topgraat van de Poincenot!

Boris op de topgraat van de Poincenot!

Om 4hr15 vertrekken we in de nacht, die gelukkig enigszins tot rust is gekomen. Bij de Italianen en Argentijnen nog geen spoor van beweging. Het eerste stuk over de gletsjer gaat voorspoedig maar dan begint de diepe sneeuw. Jelle weet een mooi spoor te maken tot we bij een diepe randspleet komen die zeer lastig te passeren is. Al met al zorgt het diepe sporen en de randspleet voor behoorlijk wat vertraging. De 70⁰ sneeuw rampe klimmen we aan lopende zekering tot we bij de sleutellengte komen. Jelle klimt behendig en in goede stijl over de, met een dun laagje sneeuw bedekte, rotsplaten. In één beweging maakt hij zelfs gebruik van een toffe bijlplaatsing in een ondergreep, wauw! Op de schouder begint het 4e en 5e graads rots terrein en neem ik het scherpe eind van het touw over. Het route zoeken is niet eenvoudig en het is koud waardoor we alles met handschoenen aan klimmen. Na veel traverseren en een paar mooie doch eenvoudige secties klimmen we ons vast in een kleine brèche. We proberen weer terug naar rechts te klimmen waarbij ik na een moeilijk stuk opeens op een doodlopende toren sta. Inmiddels is de wind zeer nadrukkelijk en irritant aanwezig en daalt de moraal door de tijd die we verliezen. Na een vervelende abseil van de toren probeert Boris de route terug naar rechts weer te vinden. Nadat we een oude standplaats tegenkomen weten we dat we weer op de goede route zitten. Het laatste stuk naar de top klimmen we uit de wind en in de zon waardoor de moraal weer wat stijgt. Het voordeel van ons tijdsverlies is wel dat de wind inmiddels wat is gaan liggen. Om 17hr staan we dan eindelijk op de prachtige en scherpe top van de Aguja Poincenot. Als Jelle en Boris het laatste stuk nakomen naar het hoogste punt heb ik tijd om even goed van de omgeving te genieten. Voor mij wordt de horizon gevuld met de top van de machtige Fitz Roy. Hierachter ligt de Zuid -Patagonische ijskap dat door een dik pakket wolken wordt bedekt. Naar het oosten zie ik de gigantische Lago di Viedma schitteren in de zon. En in het westen, in de diepte, het ruige dal van de Cerro Torre met een bizar perspectief op El Mocho, de berg zonder top. De majestueuze, spitsige torens van de Cerro Torre en Torre Egger zijn, zoals zo vaak, volledig gehuld in dikke wolken en lijken dus in het landschap afwezig. Gelukkig staat de berg wel in mijn geheugen gegrift en op mijn netvlies gebrand. Ooit zal er weer een mooi weer venster komen om die torens te beklimmen!

Groepsfoto op de top vd Poincenot!!

Groepsfoto op de top vd Poincenot!!

Nat en onstabiel seizoen in Patagonie

Het is inmiddels alweer ruim twee weken geleden sinds mijn laatste blogbericht. Mijn inspiratie om te schrijven en over onze belevingen te berichten is namelijk erg laag geweest. Om een lang verhaal kort te houden: we hebben gewoonweg niet veel om over te vertellen. Het seizoen in Patagonië is tot nu toe uitzonderlijk slecht geweest. De Cerro Torre, ons hoofddoel, is dit seizoen nog niet beklommen. Er is één serieuze poging geweest aan de westkant, via de bekende Ragni route, in de week voordat wij aankwamen. Een gids met twee klanten, die de route al eerder had geklommen, is tot de top-mushroom gekomen. In de laatste lengte besloot hij na uren graven om te keren.  De aangewaaide, ongeconsolideerde rijp was teveel om door te komen. Deze ijsroute is dus in slechte conditie. Om over onze droomroute, de zuidoostgraat, nog maar niet te spreken. Deze route is voorlopig totaal kansloos.

Nu ik heel veel de tijd heb gehad om na te denken vind ik ook weer een beetje de rust om er over te berichten. De afgelopen weken zijn Jefta en ik samen twee keer de bergen in geweest met kleine voorspelde ‘mooi-weer-vensters’. Helaas hebben we door omstandigheden, inschattingen en bepaalde beslissingen niets kunnen klimmen.

Jefta in Piedra Negra met op de achtergrond de Ag. Guillaumet.

Jefta in Piedra Negra met op de achtergrond de Ag. Guillaumet.

Piedra Negra
Op donderdag 22 december besluiten we omhoog te lopen naar Piedra Negra. Een bivakplaats gelegen ten noorden van de Cerro Fitz Roy van waaruit je wat kleinere routes, op bijvoorbeeld de oostwand van de Aguja Guillaumet, kan proberen. Op weg omhoog was het soms moeilijk het paadje te volgen vanwege de vers gevallen sneeuw en op de bivakplek moest de plek voor de tent uitgraven worden. Ons plan was de volgende dag een ijs route op de oostwand van de Ag. Guillaumet te proberen en daarna weer af te dalen. Volgens onze interpretatie van de weersvoorspellingen was vrijdag de beste dag en zou in de avond pas de wind weer toenemen. Toen om 3 hr ’s nachts de wekker ging hoorden we de wind huilen en luide valwinden vanuit de bergen naar beneden knallen. Beiden konden we ons er niet toe zetten in beweging te komen. Met de vers gevallen sneeuw zou het een barre overlevingstocht worden in winterse omstandigheden. In de nacht ging de wind dus niet liggen, sterker nog in de ochtend begon hij juist sterk toe te nemen waarbij de tent het nog behoorlijk kreeg te verduren. Een stel Oostenrijkers vertelden dat, volgens hun ‘speciale’ weersvoorspelling van een bevriende meteoroloog, zondag de beste dag zou zijn. Zij bleven dus nog twee dagen schuilen in hun tentjes. Wij hadden helaas niet genoeg eten meegenomen om dit uit te kunnen zitten. Tsja, als we dat hadden geweten.

 

Campo Polacos.

Campo Polacos.

Polacos
Een week later, op woensdag 28 december, lopen we richting de bivakplaats ‘Niponino’. Het basiskamp voor beklimmingen op de westzijde van de Fitz Roy groep en de oostwanden van de machtige Cerro Torre groep. In de weersvoorspellingen zou de luchtdruk op donderdag een absoluut hoogtepunt bereiken van 1010 Mb. Dit hadden wij nog niet meegemaakt tijdens onze trip. Na een zeven uur lange aanloop over enorm losse en brakke morenen komen we, uiteraard met harde wind, aan in Niponino. Niponino is een enigszins in de luwte liggend deel op de morene met grote rotsblokken en vlakke plekjes voor de tent. Omdat ons plan is de route ‘Chiaro di Luna’ op de Aguja Saint Exupery te beklimmen, besluiten we door te lopen naar Campo Polacos. Deze plek ligt dichter bij de instap van de route. Na een extra uur lopen komen we aan bij het grote rotsblok van ‘Polacos’ aan de rand van een steile morene rug. Jefta besluit water te halen en ik probeer het stenen muurtje rondom onze bivakplek wat op te hogen. Het valt niet mee want de wind is inmiddels op volle toeren. Het is zo nadrukkelijk aanwezig dat ik er bijna gek van wordt. Het continue suizen van de wind zorgt ervoor dat je elkaar slecht kan verstaan, dat het zeer koud aanvoelt en dat je geestelijk onder druk wordt gezet. Vermoeiend en heel irritant dus. Niet veel later zie ik de groep van vier Zwitsers ook op het kampement aankomen. Als laatste komt de Zwitserse jongedame. Als ze vijf meter rechts van mij loopt zie ik haar opeens omver geblazen worden en ‘head-first’ de steile helling van de morene af tuimelen. Ik ren naar de rand en zie haar veertig meter lager tot stilstand komen. We schreeuwen naar haar of ze nog leeft en gelukkig steekt ze vrij snel een hand in de lucht. Uiteindelijk blijkt ze niets gebroken te hebben maar haar hoofd heeft wel een flinke klap gehad. De Zwitsers besluiten haar terug naar El Chalten te dragen. ’s Nachts in de tent doen Jefta en ik letterlijk geen oog dicht vanwege de hevige wind die het tentdoek spookachtig doet klapperen. Ik weet nog dat het licht werd en dat de wind nog steeds tekeer aan het gaan was. Toen moeten we in slaap zijn gevallen voor twee uurtjes waarop we om 09 uur weer wakker werden. Toen ik de tent open ritste verscheen er een prachtig wolkeloos en windstil aanzicht van de Cerro Torre. Helaas te laat om nog een grote route in te stappen. Tsja, we hadden ons letterlijk verslapen na een wilde nacht.

 

Op weg naar Niponino.

Op weg naar Niponino.

Niponino
Samen met Chris, een klimmer uit Seattle, ben ik op 3 januari weer gaan aanlopen naar Niponino. Omdat we de route inmiddels goed kenden liepen we in slechts 5,5 uur naar de bivakplek. Dit keer hadden we het idee de ijs route ‘Superdomo’ op de Domo Blanco te proberen. Om 2hr30 ging de wekker en toen ik de tent open ritste wist ik niet wat ik zag. Een volledig witte wereld kwam tevoorschijn in de nacht. Alle rotsblokken waren bedekt met een 10 cm dikke laag sneeuw en het kwam nog steeds met bakken uit de hemel zetten.  Sjongejonge, deze hoeveelheid neerslag was niet voorspeld en het kwam dus rauw op ons dak. Met slechts een paar uur slaap in de ogen moesten we wederom een moeilijk beslismoment nemen. Met dit pakket sneeuw zou de aanloop over de losse rotsblokken zeer lastig worden. En zouden de gletsjerspleten zijn dichtgewaaid? Of hoe zou de spindrift in de route zijn? Uiteindelijk besloten we dat we het gewoon gingen proberen. In het holst van de nacht ritsen we de tent dicht en zien we de andere tentjes van andere klimmers  nog bedekt blijven met een dikke laag sneeuw. Niemand die nog in beweging komt. Het eerste stuk de morene af was nog erg tricky maar uiteindelijk schuifelen we redelijk gemakkelijk door de verse sneeuw. Hier en daar komen sterren tevoorschijn en lijkt het enigszins op te klaren. Nieuwe energie bouwt zich op waardoor we met goede hoop naar een uur bij het begin van de breukzone van de gletsjer komen. In één klap wordt onze goede hoop weggevaagd door de harde wind die, van de een op de andere seconde opsteekt. Ook trekt de hele gletsjer dicht in een dik pakket wolken. Na kort overleg besluiten we dat het te onzeker is en dat te weinig lichten op groen staan. Terug op Niponino genieten we van het winterse landschap en praten we met de andere klimmers. Ook vandaag was het ons niet gegund. Als we eind van de ochtend teruglopen klaart het helemaal op en wordt onze gemoedstoestand wederom op de proef gesteld met de twijfel of we wel de juiste keuzes hebben gemaakt.

Chris naast onze tent in het winterse Niponino.

Chris naast onze tent in het winterse Niponino.

Einde van de expeditie
Helaas hebben Jefta en ik in een hele maand in El Chalten geen enkele beklimming kunnen volbrengen. Het weer was helaas niet in ons voordeel en dit seizoen lijkt zelfs de boeken in te gaan als zeer nat en onstabiel. De uitzonderlijke droge winter wordt dus opgevolgd door een uitzonderlijk natte zomer. In de kleine ‘weer-vensters’ die er wel waren hebben we pech gehad en ook niet altijd de juiste beslissingen gemaakt. Jefta gaat deze week alweer naar huis waar na een lange tijd zijn gezin weer heel blij is met zijn thuiskomst. Ik blijf nog een maandje hangen en wellicht kan ik nog wel met een stel gidsen op pad 🙂

In de tent in Piedra Negra.

In de tent in Piedra Negra.