Met stramme benen maar erg voldaan over onze vooruitgang hebben we onze eerste echte rustdag sinds de start van het project. Tijd dus om terug te kijken op de afgelopen dagen. De dagen waarin we maar liefst 18 toppen hebben kunnen beklimmen. Het waren dagen met grillige omstandigheden en moeilijke beslissingen. Toch denk ik dat we het maximale eruit hebben weten te halen.

4 – 8: Breithorn traverse

In een gierende wind vel ik op ski’s achter Boris aan. Ik trek mijn capuchon wat strakker om mijn gezicht te beschermen tegen de snijdende sneeuwkristallen. Man, man wat een weer. Gelukkig heeft Boris deze traverse vaker gedaan en navigeren we af en toe met een gps track. Niet veel later staan we dan op de eerste top van zaterdag 4 juni, de ‘Western Breithorn’ (4164 m). De Breithorn keten ligt op de grens van Zwitserland en Italië en bestaat uit vijf toppen van boven de 4000 m. Na een ferme handdruk en de nodige topfoto’s bewegen we voort naar de ‘Central Breithorn’ (4156 m), die slechts 600 m naar het oosten ligt. Verder naar het oosten wordt de graat onderbroken door rotsen. Omdat de gierende wind nog steeds erg nadrukkelijk aanwezig is besluiten we af te dalen en onderlangs de rotsen door te bewegen en zo de ‘Breithornzwillinge’ (4138 m) vanaf het oosten te beklimmen. Voor het eerst die dag worden we beloond met wat uitzicht en een zeer welkom warm zonnetje.

Niet veel later staan we onder de 4106 m hoge rotspunt van de ‘Gendarm’. Hier pakken we het touw erbij en klimmen we door de rotsen naar de vierde top van de dag. Vanaf hier traverseren we naar de sneeuwbult met de opmerkelijke naam ‘Roccia Nera’ (4074 m). Als we niet veel later aankomen in het Bivacco Rossi et Volante is het weer helemaal dichtgetrokken en begint het weer te sneeuwen. Voldaan trekken we de stoffige dekens over ons heen en rusten we ons hoofd op de bruin uitgeslagen kussens. Tevreden vallen we in een diepe slaap..

9: Pollux

Om 2 hr s’nachts gaat de wekker. Het plan is voor het slechte weer in de Gnifetti hut te zijn. Hiervoor moeten we wel eerst over de Castor en de messcherpe sneeuwgraat van de Lyskamm. Buiten klapperen de luiken van het bivak en giert een keiharde wind. Met een naderend koufrontje besluiten we dat het gekkenwerk is. Heerlijk terug onder de stoffige dekens dus.

Rond half 8 kijk ik naar buiten en zie ik door de flarden wolken een opkomende zon. “Boris het is helder”. Snel pakken we onze minimale benodigdheden en ski’en we richting de Pollux (4089 m). Het is bewolkt, winderig en dus koud en we zien geen ene reet. Maar allebei weten we dat vandaag deze berg meepakken enorm veel energie scheelt voor de volgende zware dag. Na 2,5 uur liggen we weer voldaan onder de stoffige dekens in het bivak.

10 – 17: Lyskamm tot Punta Giordani

Als ik in het holst van de nacht de deur van het bivak open doe zie ik talloze sterren fonkelen aan de hemel van een kristal heldere alpiene nacht. Vol goede moed stouwen we ons ontbijt naar binnen en pakken de tassen in. Even later vel ik achter Boris aan de westflank van de Castor (4225 m) omhoog. Voor het eerst deze trip ben ik aan het genieten van het uitzicht. Links van mij zet het maanlicht de vijf toppen van de Breithorn in een zilverachtig gloren. Niet veel later staan we voor zonsopkomst op de Castor.

We klimmen door over het Felikjoch richting de messcherpe graat van de Lyskamm. De sneeuw is afwisselend hard opgevroren en los als poeder. Met volle focus probeer ik elke stap heel bewust te zetten. Hoewel de graat klimtechnisch niet moeilijk is merk ik dat het mentaal vrij pittig is. Een foutje wordt hier gelijk afgestraft want links duikel je meer dan 1000 m Zwitserland in en rechts Italië. Aan touw is voor ons nu geen optie gezien het risico op een meesleur ongeval. Afwisselend klimmen we in Zwitserland en dan weer in Italië om de grote sneeuwluifels te omzeilen. Op sommige plekken ligt het verse sneeuwdek van 10-20 cm direct op hard blank ijs. Bij een paar stappen schieten mijn stijgijzerpunten bijna onder mij vandaan op het onzichtbare blanke ijs. Opperste concentratie dus. Ik merk dat ik dankbaar ben om op deze plek te zijn. Springlevend op een van de meest geëxponeerde hoogalpiene graat van de Alpen. Met recht is deze route een mijlpaal voor elke alpinist.

Omdat we ons sterk voelen besluiten we het meest uit deze dag te halen zodat we wederom de volgende dag hier profijt van kunnen hebben. We klimmen achtereenvolgens nog de Parrotspitze (4434 m), Ludwigshohe (4341 m), Corno Nero (4321 m), Vincent Pyramid (4215 m) en Punta Giordani (4046 m). Na een kleine 11 uur in beweging worden we openhartig ontvangen door de dames van de Gnifetti hut. Een warme kachel, chocolade-notencake, warme soep, risotto, warm vers gebakken brood en bovenal een schoon dekbed is onze beloning. Wat is het leven toch mooi!

18 – 21: Signalkuppe – Nordend

Na lekker uitgeslapen te hebben zitten we om 4hr30 aan het ontbijt. Ik probeer zoveel mogelijk calorieën naar binnen te werken om de dag mee door te komen. Bij het eerste dagen lopen we over de hard bevroren gletsjer omhoog. Het is een prachtige ochtend en in een paar uur staan we op de top van de Signalkuppe (4554 m). Het is raar want we staan op de top maar ook op de veranda van de ‘Capanna Regina Margherita’, ofwel het hoogst gelegen gebouw van Europa.

Weer wat later staan we op top twee van de dag en de 19e in totaal, de Zumsteinspitze (4563 m). Inmiddels is het mooie weer vervlogen met de harde wind en staan we weer in de wolken. Als we de Zumstein afdalen richting de Grenzsattel lijkt het wel alsof we een seizoenswisseling naar winter hebben gemaakt. Harde rukwinden, sneeuw, spindrift en af en toe knie diep sporen door de sneeuw geven alles een winterse ambiance. Onverstoord blijven we in beweging richting de hoogste top van Zwitserland, de Dufourspitze (4634 m). Na twee uur klimmen worden we op de top beloond met flarden blauwe lucht en een kortstondig zonnestralen. De tekst van het nieuwe topkruis blijft bij mij hangen: “Hier oben gibt es keine regeln, es gibt windfreiheit…”.

Als we niet veel later op de schouder bovenaan de Monte Rosa gletsjer staan lijkt het wel alsof we in een heuse storm terecht zijn gekomen. Zonder regels maar met volop wind vrijheid klimmen we zonder onze tassen naar de laatste top van deze tour, de 4106 m hoge Nordend. Op de top is het onmogelijk een foto te nemen met het whiteboard. Als we niet veel later door de whiteout naar beneden ski’en zijn we ongelooflijk dankbaar dat we het jaar daarvoor deze afdaling ook hebben volbracht na de beklimming van de ‘Cresta San Catharina’ op de Nordend. Hierdoor weet Boris ons behendig door het labyrint van reusachtige spleten naar beneden te leiden.

Gisteren (30-5-2022) zijn we begonnen aan ons project. Alhoewel de weersvoorspellingen niet denderend waren leek het ons niet nodig langer te wachten. Op ski’s begonnen we aan de eerste reeks toppen.

1: Strahlhorn (4190m) en 2: Rimpfischhorn (4199m)

Als we zondagmiddag nog even voor de laatste keer het weerbericht checken slaat de onzekerheid toe. “Gemiddelde wind van 50km/hr met windstoten tot 100km/hr”. En het is koud voor de tijd van het jaar. Omdat de bergen niet moeilijk zijn besluiten we gewoon omhoog te gaan, dan maar afzien.

In de nacht vellen we omhoog naar de Strahlhorn, een berg die uitsteekt boven een wit vergletsjerd landschap. De geringe steilte van de berg maakt het een populaire ‘skitour berg’ en voor mij een goed moment om mijn nieuwe ski’s uit te proberen. Het is koud waardoor we, zelfs in beweging, onze donsjassen aan hebben. Gelukkig valt het redelijk mee met de wind. Na precies 4 uurtjes staan we dan op onze eerste top van het project op 4190 m. We maken onze eerste selfie met whiteboard (Dit leek mij wel handig zodat ik kan onthouden op welke berg we stonden).

Vlak onder de top doe ik voor het eerst mijn nieuwe ski’s onder. Voordat ik de eerste bocht inzet denk ik terug aan de oude ski’s met bindingen voor je bergschoenen. Hiermee kon ik nauwelijks een bochtje draaien. Niet veel later roetsj ik achter Boris aan de berg af met een grote grijns op mijn gezicht. Wat een fantastische manier om snel te dalen zeg!

Binnen een mum van tijd staan we op de Allalingletsjer onze vellen weer onder de ski’s te plakken (vellen gebruik je om met ski’s te stijgen). Snel beginnen we aan de tweede helft van de ruim 2000 hoogtemeters van de dag, op naar de Rimpfischhorn. Mijn benen voelen al zwaar en gelijk beginnen negatieve gedachten in mijn hoofd mij te vertellen dat dit hele project een heel dom idee is. Een aantal uur later klimmen we door het zwarte vulkanische gesteente het laatste stuk naar de top. Eindelijk weer wat rots in de handen na al dat witte geweld. Halverwege de middag komen we afgepeigerd (althans ik) terug in de hut. Eten, klaarmaken voor de volgende dag en slapen.

3: Allalinhorn (4027m)

Als ik om 3 hr s’nachts naar buiten kijk is het tot mijn verbazing kraak helder met weinig wind. Dit in tegenstelling tot de voorspelling. En na een goede nachtrust voelen de benen weer sterk voor de volgende 1000 meters omhoog.

Met een opkomende zon in onze rug klimmen we een aantal uren later over de Hohlaubgrat richting de top van de Allalinhorn. Het strijklicht van de opkomende zon en de snel voortbewegende wolken zorgen voor een fraai schouwspel. Met een heerlijk zonnetje klimmen we snel door de rotspassage van de route. Normaliter kan je hier een opstopping verwachten door de vele touwgroepen die op een mooie dag de route proberen. Maar voor de tweede dag op rij zijn we de enige klimmers/skiers op de berg. Genieten dus!

Voor nu gaan we lekker eten, nog meer lekker eten en vooral goed slapen. En dan weer klimmen 🙂

Op dit moment zit ik samen met Boris aan de ontbijttafel in Grächen, een idyllisch gelegen dorpje aan de voet van het Mattertal in Wallis. De klimboeken opengeslagen en de lange lijst met 82 bergen uitgeprint tussen ons in op tafel. “Hey Boris, hoeveel 4000’ers heb jij eigenlijk al beklommen?”

De voorbereiding

Toen Boris en ik in oktober 2021 hadden besloten in de zomer van 2022 dit project aan te gaan wist ik dat ik mij goed moest voorbereiden. Daarom besloot ik een ‘personal coach’ te nemen om zo mijn fitheid te verbeteren. Samen met Michel van B.Outside ben ik een hardloopschema begonnen. Dat ik ook een bouwval van een huis had gekocht en ik hierin 4 dagen per week heb lopen klussen heeft hierin niet altijd mee geholpen. Maar een mentale training was het zeker 🙂 Helaas heb ik de afgelopen 6 weken nauwelijks kunnen hardlopen vanwege een kneuzing in mijn voet. Een flink brok ijs landde pardoes op mijn voet tijdens de laatste trainingsstage met de Expeditie Academie. Dus besloot ik de kneuzing te laten helen. Dan maar minder fit aan het project beginnen en hopelijk zonder pijn in mijn voet.

Acclimatiseren

Donderdag 26 Mei ben ik naar de Alpen gereden. Na een kort bezoek bij Karel in Bern door naar Saas Grund in Wallis. Hier besloot ik een nachtje op Hohsaas te slapen om te wennen aan de hoogte en aan de bergen. Afgelopen weken begon het mentale spel al in mijn hoofd. Ben ik wel fit genoeg? Heb ik wel genoeg getraind? Hoe zal ik herstellen? En vind ik het nog leuk na een aantal weken? Waarom voelen mijn benen moe terwijl ik alleen maar achter een bureau zit?

Zodra ik begin te lopen voel ik de onzekerheid van mij afglijden. Met elke stap groeit het vertrouwen. Ik kan dit, wil dit en doe het omdat ik het leuk vind. Bij de Weismiesshut twijfel ik nog even om de Jegihorn te beklimmen. “Niek, focus, je bent hier om te acclimatiseren niet om jezelf nu al moe te maken”. Einde middag zet ik de tent op en geniet ik van het alleen zijn en de serene stilte om mij heen. Morgen ontmoet ik Boris en zullen we snel daarna aan ons project beginnen. Omdat het nog vroeg in het seizoen is willen we beginnen op ski’s. Om in 90 dagen alle 4000’ers te beklimmen zullen we heel goed moeten plannen en energie moeten besparen waar we kunnen.

In de tent sla ik sinds lange tijd mijn leesboek weer eens open. Na wat uren lezen val ik met een citaat uit het boek in mijn hoofd in slaap: “Of je nu denkt dat je iets kunt of niet, je hebt altijd gelijk”.

Vanaf begin juni 2022 gaan Boris Textor en ik de uitdaging aan om in één seizoen alle bergen in de Alpen van 4000 m en hoger te beklimmen. Volgens de officiële lijst van de ´Union Internationale des Associations d’Alpinisme´ (UIAA) zijn er in totaal 82 bergen met een hoogte tussen de 4000 en 4810 m. Van deze bergen liggen er 34 volledig in Zwitserland, 14 in Frankrijk  en 7 in Italië.  Daarnaast liggen er 12 bergen op de landsgrens van Frankrijk en Italië en 15 bergen op de grens van Zwitserland en Italië.

Waarom vraag je je wellicht af? Nou het is een idee dat gevormd is in de loop der jaren en wat nu na de Corona pandemie een ideaal moment is om het gevoel van ‘verloren tijd’ weer goed te maken. Uiteindelijk is het een uitdaging die we aangaan vanuit onze diep gewortelde passie voor de bergsport. Een uitdaging die we aandurven door onze jarenlange ervaring en ons technisch kunnen. Iets wat we willen doen vanuit onszelf en dus niet vanuit een populariteit. 

Inspiratie voor dit project hebben wij gekregen  door onze klimvrienden Martijn Seuren en Jelle Staleman. Jelle heeft als een van de eerste Nederlanders al deze bergen beklommen in een tijdsbestek van meerdere jaren. En Martijn was een van de eerste Nederlandse klimmers die de 82 bergen bijna had beklommen toen hij helaas is verongelukt op zijn laatste tocht. Bij deze tocht had Martijn zich aangesloten bij de klimlegende Ueli Steck. Ueli was bezig de 82 bergen te beklimmen in recordtijd. Na een onderbreking van zijn klimproject om de uitvaart van Martijn bij te wonen in Nederland heeft Ueli de 82 bergen uiteindelijk in  62 dagen beklommen.

Doelen

Om ons hoofddoel te bereiken hebben we onszelf een aantal nevendoelen gesteld. Dit is voor ons een belangrijk mentaal handvat in de voorbereiding maar zeker ook in de uitvoering van het project.

1. Veilig thuis komen –  Alpinisme is een gevaarlijke sport waarbij veel onvoorziene risico’s aanwezig zijn. Daarom willen we in de eerste plaats zorgen dat we veilig weer thuis komen.

2. Thuiskomen als vrienden –  een klimproject met deze omvang vergt veel fysieke en mentale inspanning. Om onder deze omstandigheden ruim 3 maanden met elkaar op pad te zijn zal, uit eerdere expeditie ervaringen, niet altijd even gemakkelijk zijn. Daarom hebben wij als doel gesteld dat wij als vrienden dit project beginnen maar ook beëindigen. En dit natuurlijk onafhankelijk van het resultaat.  Hiermee willen wij benadrukken en uitstralen dat Alpinisme een prachtige teamsport kan en moet zijn.

3.  82 in 90 dagen –  Alhoewel voor ons alpinisme niet op de eerste plaats een wedstrijd is vinden wij een gezonde sportieve uitdaging aan gaan wel degelijk iets moois. Daarom richten wij ons op de uitdaging om alle 82 4000’ers in de Alpen binnen 90 dagen te beklimmen. Dit doen wij voor onszelf. Puur om te kijken of dit lukt.

Planning

Een gedetailleerde planning overleggen voor een project met deze omvang is zeer lastig door de grote mate van onvoorziene factoren die meespelen. Als voorbereiding is er een gedetailleerde lijst gemaakt van alle 4000 m bergen met locatie, gradatie en succes bepalende factoren. Hierbij is het plan zoveel als mogelijk bergen aan elkaar te rijgen. Hierdoor kunnen we energie besparen en dus hersteltijd verkorten.

Ook zal de lijst gebruikt worden om te kunnen schakelen tussen gebieden indien weer– of andere condities  dit vereisen. De ruim 20 jarige bergsportervaring van beide teamleden zorgen ook voor  een snelle aanpassing van plannen of routes indien nodig.

Wij hebben er in ieder geval enorm veel zin in. Als je het leuk vind kan je ons volgen op deze site, die ik probeer zo goed als mogelijk bij te houden. Ook zal Boris updates plaatsen op zijn Instagram account.