Eindelijk weer eens Ettringen

Afgelopen weekend was het eindelijk weer eens tijd voor rotsklimmen in Ettringen. Het voelde weer als vanouds, het voelde als thuis. Het hele weekend hebben we eigenlijk alleen maar wat lastige routes geprobeerd en dus onze lijst met projecten behoorlijk langer gemaakt. Hieronder een paar mooie foto’s van mij in het onderste deel van de zandige en avontuurlijke route “Der Strand” in de spectaculaire kuil van Mordor. De foto’s zijn gemaakt door niemand minder dan Kris Schrijvers, voor meer van zijn werk zie www.krisschrijvers.nl

Herman Plugge Irish Coffee Award 2013

foto: Hike & Trekking Magazine

Afgelopen vrijdag kreeg Jefta Smit de “Herman Plugge Irish Coffee Award” uitgereikt voor de meest aansprekende beklimming van 2013. De prijs werd toegekend aan Jefta en mij vanwege onze beklimming van de Cerro Fitzroy in december van afgelopen jaar. Hoewel ik de grootste prijs, een Irish Coffee, heb moeten missen is het toch wel leuk dat de beklimming door anderen wordt gewaardeerd. Zie voor een kort verslag van de avond HIER.

Het is overigens de tweede keer dat ik de “Herman Plugge Irish Coffee Award” krijg uitgereikt. De bokaal van 2009 kregen Jelle Staleman, Martin Fickweiler, Gerke Hoekstra en ik uitgereikt vanwege onze beklimmingen in het afgelegen Ren Land, Oost-Groenland. Zie een kort verslag van de uitreiking HIER. En een leuke samenvatting van de expeditie is te vinden op de website van Alpinist.

Industrieel klimmen

Na een lange maand in Patagonië was het weer tijd om te werken, er moet brood op de plank komen! Gelukkig kon ik gelijk aan de slag. Wel even wennen vooral het opstaan en het thuiskomen in het donker. Wat een korte dagen hier in Nederland 🙁

De eerste week een hele mooie klus gedaan in Amsterdam een gigantisch reclamedoek verwisseld (zie filmpje). Voor de rest veel in de Rotterdamse haven gewerkt, geen woorden maar daden!

Top foto Fitzroy

Inmiddels zijn Jefta en ik allebei weer in Nederland. We hebben veel te vertellen. We hebben veel beleefd.

Jefta is eerder terug gekomen dan gepland. En ik ben gisteravond terug gekomen, een dag later dan gepland. Kortom veel te vertellen. Voor nu alleen eerst even flink acclimatiseren aan het hectische leven alhier. Ook de korte dagen doen de gemoedstoestand niet echt opfleuren.

Maar hey, kop op, ik ga zo mijn foto’s eens uploaden en bekijken. En dan weer even terug naar het fantastische Patagonië. Want om de algemene als-je-terug-komt-van-weggeweest-vraag “Heb je het leuk gehad?” te beantwoorden:

“JA, het was FANTASTISCH!”

Voor nu alvast een foto van één van de eerste Nederlanders op de top van de Fitzroy. Een foto waar ik nu behoorlijk om kan lachen. Jefta die met alle macht probeert de NKBV-vlag in beeld te houden. De Patagonische storm op de achtergrond is al nadrukkelijk aanwezig en goed op weg om onze terugtocht episch te maken.

Later meer…

Jefta op de top vd Fitzroy

Jefta en Niek beklimmen Fitzroy!!!!

JAAAAAA!!!!! We hebben de Fitzroy beklommen!!! We zijn ontzettend voldaan en vooral heel erg blij dat we weer heelhuids in de bewoonde wereld zijn. Fysiek zijn we helemaal gesloopt want wat een avontuur was het!

Het mooie weer window dat werd voorspelt duurde twee dagen. Dit mooie weer bestond er vooral uit dat de wind ging liggen. Dinsdag omhoog gelopen naar de Passo Superior op 1950 m, een beklimmimg op zichzelf. Die dag stond er nog een vreselijke harde wind, echt bizar. Ook was de sneeuw vreselijk, bij elke stap zakte je net wel of net niet door de harde bovenlaag en dan tot je knieen in de sneeuw, slopend. Hierdoor besloten op de pas in de middag te rusten en te wachten tot de sneeuw was opgevroren. In de nacht om twee uur verder gegaan en omhoog via de Brechos de Italianos. Fantastisch ijsklimmen! Vanaf de Silla pas zijn we de Franco Argentina ingestapt. Omdat de condities er niet al te best uit zagen leek deze makkelijkere en kortere route een goede keus.

En de condities waren erg zwaar, alle spleten waren verijsd en de eerste dag zaten we de gehele dag in de wolken en zonder wind (zoals voorspeld). Het was dus extra zwaar en tijdrovend. Halverweg hebben we een bivak moeten maken. Niet echt comfortabel en erg koud. De volgende dag was het weer waar we voor gekomen waren, een heerlijk zonnetje en geen zuchtje wind! Vol goede moed doorgeklommen. Sommige lengtes waren een bizarre mix van vrij klimmen door verijsde schoorstenen en mooie stukken klimmen in de zon. Ongeveer 50 m onder de top zagen we vanuit het noorden vage schotelvormige wolken aankomen en begon de wind van de ene tot op de andere seconde aan te trekken. Snel zijn we doorgerend naar de top (18 hr savonds), een vluchtig fototje geschoten en toen snel de afdaling ingezet. Al snel waren we aan het abseilen door puur noodweer. Harde rukwinden zoals ik die in de alpen nog nooit heb meegemaakt, sneeuw en spindrift en nauwelijks zicht. Rond half elf begon het donker te worden en hebben we besloten in onze bivakzak te kruipen. De hele nacht bezig geweest met sneeuw buiten te houden en de ledematen warm te houden, het was bizar.

De volgende ochtend kwam voor 10 min de zon door, dit was het teken in te pakken en weer door te gaan. Wegwezen hier! De laatste abseils waren we verkeerd en in de spindrift konden we sneeuwvelden en lucht niet meer van elkaar onderscheiden. Op de Silla pas moesten we haast kruipen om niet omver geblazen te worden, gelukkig konden we de abseils goed vinden om van de Breche Italianos naar beneden te gaan. Ook hier zaten we in een constante spindrift van sneeuw.

Terug op de Passo Superior hebben we in een sneeuwhol eindelijk wat kunnen drinken en hadden we hier nog een reep verstopt. Rond 19 hr waren we beneden bij de Lago de Los Tres. Vanaf hier konden we met onze zware rugzakken nog 1500 m dalen over een afstand van 10 km ofzo. Wat een vreselijke lange wandeling was dat. Rond middernacht kwamen we in ons hostel. We zijn moe maar erg voldaan! En nu is het voorlopig klote weer dus kunnen we in alle rust herstellen.

Vanavond steak en bier!!!

groet Jefta & Niek

(helaas nog geen foto´s aangezien verbinding etc  dat niet toelaat 🙁

RAB houdt ons warm & droog

Gisteren hebben Jefta en ik de tassen gepakt voor de aankomende expeditie naar Patagonië. Uiteindelijk hebben we drie grote tassen en allebei nog wat handbagage.

Ook hebben we de kleren die we van RAB  hebben gekregen uitgepakt en gepast. Ook hebben we de mooie tas van Lowe Alpine gelijk in gebruik genomen. De bedoeling van Gerard en Bas, van RAB Benelux, is om ons warm en droog te houden. Nou volgens mij gaat dat helemaal goed komen. Wat een fantastische kleding! We hebben zelfs een heerlijke onderbroek van RAB 🙂

Morgen vliegen we van Amsterdam –> Madrid –> Buenos Aires –> El Calafate. Hier doen we ongeveer 21 hr over. Hebben we genoeg tijd om te duimen voor goed weer, duimen jullie mee ?

Doekje ophangen

Zo net voor mijn aankomende vakantie kon ik nog even een dagje werken. En wat een heerlijke herfstdag was het. Op een dak langs de snelweg hebben we een groot doek opgehangen. En de spreuk op het doek kon niet beter uitpakken….

“Happy Holidays”

 

Expeditie voedsel

Op dit moment begint zo langzamerhand onze vertrekdatum dichterbij te komen. Sjongejonge, wat zeg ik? Over een week zitten we al gewoon in het vliegtuig!!

Nu komen ook al onze spulletjes een beetje binnen. Van Adventurefood hebben we een grote doos met expeditiemaaltijden binnen gekregen. Erg belangrijk want in Patagonië is een fatsoenlijke vriesdroog-maaltijd simpelweg niet verkrijgbaar. Ook hebben we via Laurens van Kathmandu twee dozen energierepen kunnen krijgen met een mooie korting.

Een leuke Sinterklaasavond zo 🙂

Glasbewassing in Amsterdam

Afgelopen weekend heb ik een leuk klusje gedaan in Amsterdam. De mooie term “Glasbewassing” dekt de lading 🙂 De ene helft onder het glazen dak klimmend over stalen constructie en de andere helft op het glazen dak en in de frisse herfstlucht. Geen verkeerde besteding van mijn zaterdag al zeg ik het zelf!