Op dit moment zit ik in het prachtige Val Ferret in Italië op de camping. Het internet is dramatisch maar de koffie is heerlijk. De afgelopen week hebben we ons verplaatst van Zwitserland naar Frankrijk om uiteindelijk nu hier in Italië uit te komen. Echter voordat we onze uitvalsbasis in Zwitserland konden verlaten moesten we nog één berg beklimmen.
44: Zinalrothorn (4221 m)
In de middag lopen we omhoog vanuit het hectische Zermatt. Het wandelpad richting de Rothornhutte kennen we inmiddels goed. Op de derde dag van dit project zijn we hier ook al omhoog gelopen. Om vervolgens met de staart tussen de benen af te druipen vanwege de verse sneeuw die was gevallen in de nacht. Na de beklimming van de Obergabelhorn wilden we eveneens door over de Zinalrothorn. Helaas speelde ook toe het slechte weer ons parten. Zou het ons deze keer dan lukken?
In de hut is het gezellig. En het eten is verrukkelijk. Ditmaal wordt er uitstekend rekening gehouden met vegetariërs en smul ik van de polenta en ratatouille. Wanneer worden de huttenwaarden nou eens wakker en besluiten ze alleen nog maar vegetarisch te serveren? Is onze overmatige vleesconsumptie niet mede de oorzaak van het versneld wegsmelten van de gletsjers?
In de nacht lopen we over het sneeuwveld omhoog. We proberen de grote groep Fransen, die bezig zijn met de gidsen toelating, snel achter ons te laten. Op weg naar de instap hebben we flink moeite met een verijsde flank om op de Triftgletscher te komen. Ik kan het niet helpen maar mijn gedachten gaan weer uit naar onze vleesconsumptie. Acht miljard mensen en een inefficiënte voedselproductie met een ratio van 25 op 1….Boerenprotesten, dierenleed….”Niek, zullen we hier aan touw”? Inmiddels zijn we op de graat en torent een prachtige rode rotsgraat boven ons uit. In de koude wind klimmen we tegelijk over het prachtige gesteente omhoog en een paar uur later staan we op de mooie spitse top van de Zinalrothorn (4221 m). Als we ruim duizend meter lager weer bij de hut zijn pakt Boris zijn vlieger. “Niek tot straks”. Met bewondering zie ik Boris naar het dal vliegen. Met al vermoeide knieën begin ik aan de 1400 m lange afdaling richting het dal.
45-47: Jardin graat, Aiguille Verte
Op donderdag 7 juli laten we het chalet van Leon, een vaste klant van Boris, in Grächen achter ons. Wat zijn we ongelooflijk dankbaar dat we al die tijd van het chalet gebruik konden maken. Leon bedankt!
Onderweg naar Frankrijk bellen we met de Couvercle hut. Helaas alles zit vol dus wordt het met zware tassen omhoog lopen en kamperen. De drukte aan de Franse kant van het Mont Blanc massief is overweldigend en een groot contrast met de afgelopen maand in Zwitserland. Helaas hoort dit tegenwoordig ook bij de bergsport.
Om 3 uur s’ nachts lopen we aan naar de instap van de Jardin graat. Het instap couloir (sneeuwgoot) is volledig droog waardoor we genoodzaakt zijn rechts door de rotsen te klimmen. Op voorhand hebben we ons wat zorgen gemaakt of deze graat nog wel te klimmen was door de berichten op internet. Gelukkig valt het mee en klimmen we met weinig moeite omhoog. Onderweg klimmen we door een prachtig steile schoorsteen en een vreemde rots sculptuur waar ik maar net met mijn schouders doorheen pas. Niet veel later staan we op de top van de Aiguille du Jardin (4035 m). Vervolgens klimmen we via de Grande Rocheuse (4102 m) door naar de top van de Aiguille Verte (4122 m). Als we op de laatstgenoemde top staan ben ik blij en opgelucht. Blij dat ik voor de tweede keer dit jaar op deze machtige berg mag staan (zie het verslag van het Y-couloir) en opgelucht dat deze tour lijkt te gaan lukken.
48: Droites (4000 m)
Om half 3 staan we op en merk ik dat ik nog vreselijk moe ben van gisteren. Twee korte nachten slaap en gisteren de vreselijk lange afdaling die er behoorlijk heeft ingehakt. Kom op Niek, even de tanden op elkaar! Door de nacht manoeuvreren we ons een weg omhoog over de gletsjer. Omdat we gisteren behoorlijk moe waren hebben we niet genoeg tijd genomen om de weg over de gletsjer, naar de instap van de Droites, goed te bekijken. Hier betalen we nu de prijs voor want al snel lopen we vast in het doolhof aan spleten. Met behoorlijk wat tijdsverlies staan we onder de instap van de normaalroute van de Droites. Ook hier is het instap couloir volledig droog. Door vreselijk los gesteente en een enorme zandige bedoeling klimmen we omhoog. Al snel merk ik dat ik vreselijk moe ben. Hierdoor ben ik mentaal erg zwak. De hele route klimmen we door losse troep omhoog. Wat een ongelooflijke klote route zeg. Misschien wel de lelijkste route die ik in tijden heb geklommen. Voor het eerst dit project merk ik dat ik totaal geen plezier heb in het klimmen. Het zal de vermoeidheid zijn.
s’ Avonds om 8 uur zijn we dan eindelijk terug in Chamonix en kunnen we Boris zijn verjaardag vieren met een heerlijke maaltijd. Het is een drukte van jewelste door de worldcup sportklimmen. Het kan ons niet bekoren want wij willen alleen nog maar slapen!