Het is inmiddels alweer een week geleden sinds mijn laatste post. In de afgelopen week zijn we twee keer op pad geweest. Met stijve kuiten, stramme voeten, stroeve knieën maar een zeer voldane geest heb ik eindelijk de energie om weer eens te schrijven over onze avonturen. Want avontuurlijk was het!
34-35: Weisshorn overschrijding naar Bishorn
Op woensdag 29 juni is één dag met prachtig weer voorspelt. Maar is één dag voldoende om zo’n grote en machtige berg als de Weisshorn (4506 m) te beklimmen? Wel als we de dag ervoor aanlopen door het slechte weer. Dan maar even de tanden op elkaar.
Op dinsdag lopen we vroeg omhoog richting de Weisshornhutte. Het idee is voor het echt slechte weer in de hut te zijn. Rond 12 hr komen we druipend van de regen aan in de hut. De ontzettend lieve waardin grapt of we geen zon mee hadden kunnen nemen. De hele middag genieten we van de warmte en de stilte van de hut. Buiten vallen inmiddels dikke vlokken sneeuw.
Om half 3 gaat de wekker. De snelheid waarmee we de ‘overnight oats’ en het versgebakken brood naar binnen werken doet de kookkunsten van de waardin tekort. Als we door de nacht lopen is het mij al snel duidelijk dat het een lange zware dag gaat worden. Ik heb enorm slecht geslapen en we lopen nu al door tientallen centimeters dikke verse sneeuw. Gestaag ploeteren we omhoog richting de oostgraat. De oostgraat wordt gezien als de normaalroute, ofwel makkelijkste route op de berg. Toch is dit geenszins een makkelijke onderneming. Over ruim vier kilometer moeten 1600 hoogtemeters bedwongen worden in een combinatie van rots en sneeuw. En sneeuw ligt er genoeg!
Als we rond 7 uur op de graat staan zijn we al een dik uur achter aan het lopen op onze planning. Maar hey, het is een prachtige zonovergoten dag en voor de verandering staat er geen zuchtje wind. Dus snel halen we het touw uit de rugzak en klimmen we simultaan verder door de rotsen. De rots is van verassend goede kwaliteit en de sneeuw is gewoonweg irritant. Op ca. 4100m gaan de rotsen over in sneeuw. Als ik omhoog kijk lijkt de top nog vreselijk ver weg. En alsof dat nog niet genoeg is zakken we ook nog eens door de onderliggende sneeuwlaag heen. Voor mij zwoegt Boris door de verse sneeuw. Maar dan, na ruim 7 uur ploeteren, staan we eindelijk op de magistrale top van de Weisshorn (4506 m). Rond ons heen opent zich een prachtig panorama van de ondergesneeuwde toppen van Wallis. Zelfs de Matterhorn is volledig wit. Als ik rechts naar beneden kijk zie ik in de verte de Bishorn. Maar om daar te komen hebben we nog een hele lange weg te gaan over de grillige noordgraat.
Het eerste stuk moeten we afdalen over de vlijmscherpe sneeuwgraat. Het is mentaal hard werken om door de inconsistente poeder een weg naar beneden te vinden. Diep door de knieën of met het gezicht naar de wand houden we ons lichaamszwaartepunt zo dicht mogelijk bij de berg. Soms klimmen we weer omhoog om op de graat te blijven. Als ik boven op een spits sneeuwtopje sta vliegt een helikopter over ons heen. Heel even neem ik de tijd om de duizelingwekkende diepte in mij op te nemen. Als in een surrealistische droom zit ik in de helikopter en zie ik mijzelf staan op de spectaculaire graat met niets dan ruimte om mij heen. Het is een fantastische gewaarwording.
Even later klimmen we door de rotsen richting de grote ‘gendarme’. Omdat we al flink moe zijn en de rotsen nog steeds bedekt zijn met een flinke laag sneeuw klimmen we langzamer als normaal. Door de jaren heen heb ik geleerd met dit soort lange routes mijn emoties te onderdrukken. Stoïcijns verder bewegen is de enige remedie. “Man, man, komt er dan echt geen einde aan”?
Als we om 17hr eindelijk op de top van de Bishorn (4153 m) staan zijn we erg blij en is onze 35e top een feit. Omdat we al 14 uur onderweg zijn besluiten we de lange afdaling naar het dal van Zinal uit te stellen en te overnachten in de Cabane de Tracuit hut. Een uur later komen we aan in een overvolle hut. We zijn nog net op tijd om aan te schuiven bij een geurrijke, dampende kom linzensoep. “Eet smakelijk”.