Hier oben gibt es keine regeln, es gibt windfreiheit

Met stramme benen maar erg voldaan over onze vooruitgang hebben we onze eerste echte rustdag sinds de start van het project. Tijd dus om terug te kijken op de afgelopen dagen. De dagen waarin we maar liefst 18 toppen hebben kunnen beklimmen. Het waren dagen met grillige omstandigheden en moeilijke beslissingen. Toch denk ik dat we het maximale eruit hebben weten te halen.

4 – 8: Breithorn traverse

In een gierende wind vel ik op ski’s achter Boris aan. Ik trek mijn capuchon wat strakker om mijn gezicht te beschermen tegen de snijdende sneeuwkristallen. Man, man wat een weer. Gelukkig heeft Boris deze traverse vaker gedaan en navigeren we af en toe met een gps track. Niet veel later staan we dan op de eerste top van zaterdag 4 juni, de ‘Western Breithorn’ (4164 m). De Breithorn keten ligt op de grens van Zwitserland en Italië en bestaat uit vijf toppen van boven de 4000 m. Na een ferme handdruk en de nodige topfoto’s bewegen we voort naar de ‘Central Breithorn’ (4156 m), die slechts 600 m naar het oosten ligt. Verder naar het oosten wordt de graat onderbroken door rotsen. Omdat de gierende wind nog steeds erg nadrukkelijk aanwezig is besluiten we af te dalen en onderlangs de rotsen door te bewegen en zo de ‘Breithornzwillinge’ (4138 m) vanaf het oosten te beklimmen. Voor het eerst die dag worden we beloond met wat uitzicht en een zeer welkom warm zonnetje.

Omhoog richting de derde top van de dag, de Breithornzwillinge (4138 m) met op de achtergrond de Gendarm en Roccia Nera. (foto: B. Textor)

Niet veel later staan we onder de 4106 m hoge rotspunt van de ‘Gendarm’. Hier pakken we het touw erbij en klimmen we door de rotsen naar de vierde top van de dag. Vanaf hier traverseren we naar de sneeuwbult met de opmerkelijke naam ‘Roccia Nera’ (4074 m). Als we niet veel later aankomen in het Bivacco Rossi et Volante is het weer helemaal dichtgetrokken en begint het weer te sneeuwen. Voldaan trekken we de stoffige dekens over ons heen en rusten we ons hoofd op de bruin uitgeslagen kussens. Tevreden vallen we in een diepe slaap..

9: Pollux

Om 2 hr s’nachts gaat de wekker. Het plan is voor het slechte weer in de Gnifetti hut te zijn. Hiervoor moeten we wel eerst over de Castor en de messcherpe sneeuwgraat van de Lyskamm. Buiten klapperen de luiken van het bivak en giert een keiharde wind. Met een naderend koufrontje besluiten we dat het gekkenwerk is. Heerlijk terug onder de stoffige dekens dus.

Boris klimt omhoog naar de top van de Pollux.

Rond half 8 kijk ik naar buiten en zie ik door de flarden wolken een opkomende zon. “Boris het is helder”. Snel pakken we onze minimale benodigdheden en ski’en we richting de Pollux (4089 m). Het is bewolkt, winderig en dus koud en we zien geen ene reet. Maar allebei weten we dat vandaag deze berg meepakken enorm veel energie scheelt voor de volgende zware dag. Na 2,5 uur liggen we weer voldaan onder de stoffige dekens in het bivak.

10 – 17: Lyskamm tot Punta Giordani

Als ik in het holst van de nacht de deur van het bivak open doe zie ik talloze sterren fonkelen aan de hemel van een kristal heldere alpiene nacht. Vol goede moed stouwen we ons ontbijt naar binnen en pakken de tassen in. Even later vel ik achter Boris aan de westflank van de Castor (4225 m) omhoog. Voor het eerst deze trip ben ik aan het genieten van het uitzicht. Links van mij zet het maanlicht de vijf toppen van de Breithorn in een zilverachtig gloren. Niet veel later staan we voor zonsopkomst op de Castor.

Boris klimt over de messcherpe graat omhoog richting de top van de Eastern Lyskamm, met boven zijn hoofd de Parrotspitze, en opeenvolgend naar links de Signalkuppe, Zumsteinspitze, Dufourspitze en Nordend.

We klimmen door over het Felikjoch richting de messcherpe graat van de Lyskamm. De sneeuw is afwisselend hard opgevroren en los als poeder. Met volle focus probeer ik elke stap heel bewust te zetten. Hoewel de graat klimtechnisch niet moeilijk is merk ik dat het mentaal vrij pittig is. Een foutje wordt hier gelijk afgestraft want links duikel je meer dan 1000 m Zwitserland in en rechts Italië. Aan touw is voor ons nu geen optie gezien het risico op een meesleur ongeval. Afwisselend klimmen we in Zwitserland en dan weer in Italië om de grote sneeuwluifels te omzeilen. Op sommige plekken ligt het verse sneeuwdek van 10-20 cm direct op hard blank ijs. Bij een paar stappen schieten mijn stijgijzerpunten bijna onder mij vandaan op het onzichtbare blanke ijs. Opperste concentratie dus. Ik merk dat ik dankbaar ben om op deze plek te zijn. Springlevend op een van de meest geëxponeerde hoogalpiene graat van de Alpen. Met recht is deze route een mijlpaal voor elke alpinist.

Omdat we ons sterk voelen besluiten we het meest uit deze dag te halen zodat we wederom de volgende dag hier profijt van kunnen hebben. We klimmen achtereenvolgens nog de Parrotspitze (4434 m), Ludwigshohe (4341 m), Corno Nero (4321 m), Vincent Pyramid (4215 m) en Punta Giordani (4046 m). Na een kleine 11 uur in beweging worden we openhartig ontvangen door de dames van de Gnifetti hut. Een warme kachel, chocolade-notencake, warme soep, risotto, warm vers gebakken brood en bovenal een schoon dekbed is onze beloning. Wat is het leven toch mooi!

18 – 21: Signalkuppe – Nordend

Na lekker uitgeslapen te hebben zitten we om 4hr30 aan het ontbijt. Ik probeer zoveel mogelijk calorieën naar binnen te werken om de dag mee door te komen. Bij het eerste dagen lopen we over de hard bevroren gletsjer omhoog. Het is een prachtige ochtend en in een paar uur staan we op de top van de Signalkuppe (4554 m). Het is raar want we staan op de top maar ook op de veranda van de ‘Capanna Regina Margherita’, ofwel het hoogst gelegen gebouw van Europa.

Niek daalt af vanaf de Zumsteinspitze richting de Dufour (foto: B. Textor).

Weer wat later staan we op top twee van de dag en de 19e in totaal, de Zumsteinspitze (4563 m). Inmiddels is het mooie weer vervlogen met de harde wind en staan we weer in de wolken. Als we de Zumstein afdalen richting de Grenzsattel lijkt het wel alsof we een seizoenswisseling naar winter hebben gemaakt. Harde rukwinden, sneeuw, spindrift en af en toe knie diep sporen door de sneeuw geven alles een winterse ambiance. Onverstoord blijven we in beweging richting de hoogste top van Zwitserland, de Dufourspitze (4634 m). Na twee uur klimmen worden we op de top beloond met flarden blauwe lucht en een kortstondig zonnestralen. De tekst van het nieuwe topkruis blijft bij mij hangen: “Hier oben gibt es keine regeln, es gibt windfreiheit…”.

De tekst op het nieuwe topkruis van de Dufourspitze.

Als we niet veel later op de schouder bovenaan de Monte Rosa gletsjer staan lijkt het wel alsof we in een heuse storm terecht zijn gekomen. Zonder regels maar met volop wind vrijheid klimmen we zonder onze tassen naar de laatste top van deze tour, de 4106 m hoge Nordend. Op de top is het onmogelijk een foto te nemen met het whiteboard. Als we niet veel later door de whiteout naar beneden ski’en zijn we ongelooflijk dankbaar dat we het jaar daarvoor deze afdaling ook hebben volbracht na de beklimming van de ‘Cresta San Catharina’ op de Nordend. Hierdoor weet Boris ons behendig door het labyrint van reusachtige spleten naar beneden te leiden.

Een vrij lachwekkende top foto, vanaf je luie stoel dan.
Posted in 4000 m, alpinisme, Blog.