De Matterhorn, misschien wel de meest bekende berg ter wereld. Een iconische berg en het symbool van Zwitserland of misschien zelfs wel van de hele Alpen. Een berg met een rijke geschiedenis en gebruikt als logo voor de stad Zermatt, verscheidene sport- en biermerken, schnapps, verfrissende menthol sigaretten en de alom bekende Toblerone chocoladereep. Al vaak heb ik de prachtige piramidevormige gedaante in volle glorie mogen aanschouwen. Maar nog nooit heb ik hem mogen beklimmen.
31: Matterhorn (4478 m)
Als we door de straten van Zermatt lopen is het een drukte van jewelste. Indiërs, Japanners, Koreanen en natuurlijk veel Amerikanen, krioelen opgedost in dure merkkleding door elkaar in de peperdure winkelstraat. Een paar toeristen worden zelfs met paardenkoets opgehaald en naar hun 5-sterren hotel gebracht. Verderop staat een groep Indiërs bolletjes ijs weg te likken, een bolletje ijs waar menigeen in hun land van herkomst meer dan een week voor moet zwoegen. The rich are begging for more on the doorsteps of the poor.
Met een gemengd gevoel over ook mijn elitaire bewegingen op deze wereld verlaten we Zermatt. Als we even later de Matterhorn in zicht zouden moeten krijgen grap ik dat de top er af is gewaaid. Want de donkergrijze wolken houden de iconische gestalte volledig uit het zicht. Op weg naar de Hörnlihut worden onze schreden gadegeslagen door een imposante, mannelijke Ibex. Wat zal hij wel niet denken van onze krioelende bewegingen?
Als we aankomen in het winterraum van de Hörnlihut is het inmiddels flink aan het regenen. Voordat ik de warmte van de hut in ga zet ik nog even mijn waterfles onder de regenpijp van de hut. In de hut liggen vier Poolse klimmers in hun slaapzakken te wachten op mooi weer. Al snel hebben we vrienden gemaakt en dobbelen we een potje regenwormen. Het is een welkome afleiding anderen te ontmoeten. En ook de aanwezigheid van Johanna, een goede vriendin van Boris uit Innsbruck, maakt het erg gezellig. Als we na het eten uit het raam kijken opent het wolkendek zich even. Door de wolken verschijnt een duistere, donkere en bijna angstaanjagend uitziende graat. “It doens’t look easy” zeg ik. De Polen en Johanna knikken instemmend. Boris glimlacht, want alleen hij heeft deze route eerder geklommen.
Jawel, daar gaat ie weer, de wekker van 3 hr. Als we in de nacht naar het begin van de moeilijkheden lopen verbaas ik mij in gedachten over de Polen die besloten pas om 5 hr op te staan. Al snel zijn mijn gedachten vervlogen als ik geconcentreerd achter Boris en Johanna omhoog klim. Het voelt goed om met handen en voeten weer op rots te klimmen. Behendig weet Boris zijn ervaring op de berg om te zetten naar het vinden van de juiste weg. Gezien de populariteit van de berg is het bijzonder dat we helemaal alleen zijn. In een rustig tempo klimmen we verder omhoog. Hierbij heb ik de tijd om Boris als berggids aan het werk te zien. Aan kort touw begeleid hij Johanna vakkundig omhoog waarbij hij elke stap van haar nauwlettend in de gaten houdt. Als het moeilijker wordt maakt hij haar vast aan de wand en klimt hij zelf in rap tempo omhoog om haar vervolgens met strak touw na te zekeren. Door Boris zo aan het werk te zien heb ik nog meer respect gekregen voor het vak ‘berggids’ waarbij je dag in dag uit de fysieke maar vooral ook mentale kracht moet opbrengen om je klant(en) veilig omhoog en omlaag te krijgen.
Grote delen van de route lopen door de gematigd steile oostwand. Hierbij is het de kunst letterlijk de weg van de minste weerstand te vinden door het woud aan gruis, stenen en losse rots. De neerslag van afgelopen nacht heeft ervoor gezorgd dat er meer sneeuw ligt dan verwacht en de rotsen bedekt zijn met een dun laagje ijs. Als de zon in de wand komt zien we niet veel hoger het houten hutje van het Solvaybiwak (4003 m). Als we bij het bivak aankomen nemen we kort de tijd wat te eten en ons in te smeren met zonnebrand. Het Solvaybiwak is in 1916 gebouwd en grotendeels gefinancierd door een donatie van Ernest Solvay, bergbeklimmer en mede oprichter van de multinational Solvay.
Het laatste stuk naar de top klimmen we grotendeels door de sneeuw die voelbaar zachter wordt door de zon. Als ik omhoog kijk zie ik opeens een donkere gestalte afsteken tegen de horizon. Het duurt even voor ik mij realiseer dat het een bronzen beeld is. Het beeld van Saint Bernard, gemaakt door de Zwitserse beeldhouwer Josef Rickenbacher, staat sinds 1990 vlak onder de top. Meer en meer dringt de rijke historie van deze iconische berg tot mij door. De gedenktafel aan het begin van de moeilijkheden. Het beeldje van Madonna. De gedenkplaten op de rotsen in de route, die herinneren aan de omgekomen berggidsen. De goudkleurige stoeptegel in Zermatt van Michel Croz, de beroemde Franse berggids die omkwam bij de eerstbeklimming van de Matterhorn in 1865. Dit alles maakt een beklimming van de Matterhorn een heus cultureel uitstapje.
Op de top zijn we alleen. Tot even later een trailrunner uit Zermatt in korte broek op de top verschijnt. In 5hr45min vanuit Zermatt is hij omhoog gerend. De hedendaagse vorm van light & fast alpinism. We schudden elkaar de hand en genieten van de magische plek en het voorrecht op de imposante reus te mogen staan. Tijdens de afdaling is de sneeuw hard aan het smelten. Terwijl ik geconcentreerd afklim raast een helikopter dicht over ons heen. Rijke toeristen die de berg op een wel heel elitaire manier aanschouwen. Een aantal uur later klimmen we de Polen voorbij op ca. 3700m. Klungelig proberen ze abseilend naar beneden te komen. Ik ben blij dat ze de keuze hebben gemaakt af te dalen. Want hun voortgang doet mij serieus afvragen wat ze in godsnaam op deze berg doen. Als we niet veel later in de stromende regen vanaf de Hörnlihut omlaag lopen kijk ik nog even achterom. Achter mij is de iconische berg opgeslokt door een dik, duister wolkendek. En de Poolse klimmers die, beschermd door de heilige Saint Bernard en Madonna, een nat pak en een wijze les mee naar huis nemen.