– Click on one of the pictures for a slideshow –

De eerste week in Indian Creek, Utah, hadden we een behoorlijk valse start. Kris, Daniel en ik zijn ontzettend ziek geworden van een behoorlijk heftige griep. Drie dagen lang deden al mijn spieren pijn en had ik koude rillingen, behoorlijk klote dus, volgens mij in twintig jaar niet zo ziek geweest. De dagen erna was ik te zwak, fysiek en mentaal om te kunnen klimmen, helaas een verloren week.

De week erna ben ik weer langzaam proberen in het rotsklimmen te komen, vooral mijn mentale kracht was op een minimaal laag niveau. En het zeer fysieke klimmen in Indian Creek vraagt om een mentale ondersteuning van de geest! Toch ging het snel en hebben we een aantal waanzinnige routes kunnen klimmen. Hoogtepunten waren “Pente” (5.11-), een 40 m lange tight-hand crack, “Black Uhuru” (5.10+) en de iets listigere “Lieutenant Uhuru” (5.11-), twee schitterende lie-back splitters. Het hoogtepunt voor mij in de tweede week was een onsight beklimming van “Big Guy” (5.11-), een voor het oog verbluffend uitziende Off-Width waarbij de hand-vuist verklemming, de armbars en de heel-toe voetplaatsingen essentieel zijn. Kris weet nog schitterende beelden te schieten van deze beklimming!

Samen met Steven, uit Ouray Colorado, en Romarique uit Frankrijk, beklimmen we de dag erna een meerdere touwlengte route genaamd “Vision Quest” op een van de desert towers op de ‘Bridger Jack Mesa’. Een behoorlijk fysieke route met squeeze chimneys en fistcracks. Een prachtige eerste toren en een verbluffend uitzicht is onze beloning van die dag.

Nu de fysieke en mentale krachten weer zijn opgeladen gaat het in de derde week gebeuren. De eerste dag klimmen we de “Lightning Bolt Cracks” op de North Sixth Shooter, een majestueuze vrijstaande toren in de woestijn. De dag erna gaan we naar het gebied Broken Tooth. In 2009 was ik hier met de American Alpine Meeting en wist ik maar weinig routes in één keer uit te klimmen. Zo had ik twee pogingen in de route “Rock Lobster” (5.11), op toprope en beide pogingen met een rust in het touw. Als Kris, Daniel en Romarique alle drie de route in één keer voorklimmen weet ik dat ik niet achter kan blijven. De sleutelpassage is een sectie helemaal op het einde van de lengte met ring-locks en off-fingers, goed op je voeten staan is het advies. Net voor deze sectie loop ik te kloten met mijn plaatsingen en merk ik dat de mentale motor terug denkt aan de pogingen in 2009, toen faalde ik, ben ik nu beter geworden?? Na de gedachten in mijn hoofd te hebben gekalmeerd, klim ik zowaar de route in goede stijl omhoog zonder enige problemen. Klimmen blijkt ook nu weer vooral mentaal! Dan spoort Kris mij aan om de mega Off-Width “Dentist Chair” aka “Raw Deal” (5.11+) in te stappen, een mega lange brede spleet waar je niet helemaal in kan kruipen maar wat eveneens te breed is om een vuist in te verklemmen, 50 m afzien dus. Na een dikke 50 minuten vechten weet ik de route in één keer uit te klimmen, waanzinnig, het tape om mijn handen is volledig versleten en mijn knieën zijn rood en pijnlijk beurs, maar de herinnering aan dit gevecht is het enige dat blijft!

Zelfs nu is het klimmend hart nog niet te stoppen en de dag erna rijden we met z’n vieren naar de ‘Moses’, een ca. 200 m hoge vrijstaande toren in Canyonlands National Park. De rit er naar toe duurt ruim 2 hr en gaat over ruig 4wd terrein, zandige kreekbeddingen met grote losse stenen, langs steile rotswanden en door diepe uitgespoelde kuilen, een avontuur op zichzelf. Maar niet voor ons want ons doel is de route “Primrose Dihedrals” (5.11+). De eerste lengte is een stevige boulderpassage (5.11d) die Daniel prachtig weet te klimmen, ook ik kom er zonder problemen in één keer doorheen. De tweede lengte is een grote traverse waarbij het managen van het touwverloop en de lange run-out hierbij de grootste uitdaging is.

De laatste moeilijke lengte is “The Ear” een heftige Off-Width die door de meeste klimmers artificieel wordt beklommen via de ingeboorde haken. Ik ben gebrand deze beruchte lengte in één keer vrij te klimmen. Ik begin met chickenwings en het verklemmen van mijn lichaam in de brede spleet, als ik rechts kan afsteunen met mijn voeten kruip ik uit de spleet en ga ik via de brede rand van het oor in de lie-back, ik maak een goede keuze en heel even voel ik mij een echte klimmer, het gaat zo soepel. Tot slot wordt de spleet steiler en zijn de kleine voettreedjes verdwenen. Terug met het lichaam in de spleet en opnieuw een chickenwing met de linker arm, de voortbeweging gaat nu verder met de hiel-teen verklemming van de rechtervoet. Op de standplaats aangekomen ben ik erg gelukkig met de geheel vrije beklimming van de Moses, wat een route en wat een toren, werkelijk verbluffend!

De dag erna ben ik behoorlijk moe van de serie beklimmingen van de afgelopen dagen. Toch moet ik er nog aan geloven. Samen met Steven en Pete besluiten we de route “Zenyatta Entrada” (IV, 5.4, C3) op de Tower of Babel te proberen in Arches National Park. Deze artificiële route is een ware klassieker en werd in 1986 geopend door Charlie Fowler, Eric Bjornstad en Lin Ottinger.

Pete klimt de eerste lengte voor, een voor mij een enorm inspirerend moment omdat Pete geboren werd met maar één arm!! Waanzinnig hoe hij ondanks deze beperking in waanzinnige stijl omhoog klimt, respect! Nadat Steven twee lengtes klimt is het mijn beurt. Na bijna 4 jaar niet te hebben geartiefd is het even wennen. Zeker in de twee crux lengtes die voor mijn rekening zijn. Vage obscure plaatsingen waarbij je de cam eerst moet laten bijten voordat je hem kan belasten. En waarbij de camlobes soms half en onder een scherpe hoek in het zandsteen bijten, scary scary….

Wat een week, wat een overdosis aan zandsteen van hoge kwaliteit, wat een verbluffende uitzichten en wat een goed gezelschap! Ik vermaak mij nog wel 🙂