Van mijn Roemeense klimvrienden Sebastian en Aurel kreeg ik een leuk filmpje doorgestuurd over hun beklimming van de Aguja de l’S. En zowaar kom ik er in het begin ook nog even in voor. Klimplannen maken in het hostel en lekker onzin ouwehoeren 🙂
Category Archives: Patagonië
Whillans–Cochrane, Aguja Poincenot
Na een maand wachten en een aantal mislukte pogingen in de bergen was mijn zelfvertrouwen inmiddels tot een absoluut dieptepunt gedaald. Wordt het mij nog wel gegund om een beklimming te maken in het prachtige Fitz Roy massief? Of ga ik naar huis met alleen de herinneringen aan het onstuimige weer en de moeilijke beslismomenten? Inmiddels zou ik al blij zijn met de kleinste ijs- of rotsroute die het massief te bieden heeft. Helaas zat de tijd met Jefta er alweer op maar gelukkig kon ik mij aansluiten bij Jelle Staleman en Boris Textor, die beiden voor de eerste keer in Patagonië zijn. Daarom ben ik heel blij dat ik kan berichten dat wij met z’n drieën op woensdag 11 januari op de top van de Aguja Poincenot (3002 m) stonden na een succesvolle beklimming van de Whillans-Cochrane route.
Jelle en Boris op weg naar Passo Superior, met links vh midden de Ag. Poincenot.
Het voordeel van het relatief koude en natte weer in de bergen is dat bepaalde routes juist beter in conditie raken. Zo had ik al gezien tijdens een tripje naar Piedra Negra dat de Whillans-Cochrane (550 m, M4, 70⁰, 5+) goed in conditie was, de gehele ‘rampe’ zat namelijk vol met sneeuw, een goed teken dus. De weersvoorspellingen voorspelden voor woensdag en donderdag een hoge druk en dus een mogelijkheid om te klimmen. De woensdag liet alleen nog harde wind van 100 km/hr op 3000 m zien dat gedurende de dag zou afnemen. Op de donderdag was de wind significant minder. Echter zou deze gedurende de dag juist weer toenemen. Uiteindelijk besloten we dat we wilden gaan klimmen op de dag waarop het weer gedurende de dag zou verbeteren, de woensdag dus.
Jelle voorklimmend in de ´rampe´.
Op de Passo Superior (1950 m) graven we in de sneeuw een sneeuwhol voor de tent. We worden gadegeslagen door een team van drie ingetogen Italianen en een team van drie vrolijke Argentijnen. Het is zonnig en vrij windstil waardoor onze inspanningen enigszins overdreven lijken. Maar uit ervaring weet ik dat het weer in Patagonië van de een op de andere seconde totaal kan omslaan, dus je kan niet wantrouwig genoeg zijn. En ja hoor, gedurende de nacht gaat het enorm tekeer. Naast ons horen we de tent van de Italianen vreselijk klapperen in de wind en moet ik denken aan de drie Argentijnen die bivakkeren zonder tent. Wat moeten zij een vreselijke nacht hebben.
Boris op de topgraat van de Poincenot!
Om 4hr15 vertrekken we in de nacht, die gelukkig enigszins tot rust is gekomen. Bij de Italianen en Argentijnen nog geen spoor van beweging. Het eerste stuk over de gletsjer gaat voorspoedig maar dan begint de diepe sneeuw. Jelle weet een mooi spoor te maken tot we bij een diepe randspleet komen die zeer lastig te passeren is. Al met al zorgt het diepe sporen en de randspleet voor behoorlijk wat vertraging. De 70⁰ sneeuw rampe klimmen we aan lopende zekering tot we bij de sleutellengte komen. Jelle klimt behendig en in goede stijl over de, met een dun laagje sneeuw bedekte, rotsplaten. In één beweging maakt hij zelfs gebruik van een toffe bijlplaatsing in een ondergreep, wauw! Op de schouder begint het 4e en 5e graads rots terrein en neem ik het scherpe eind van het touw over. Het route zoeken is niet eenvoudig en het is koud waardoor we alles met handschoenen aan klimmen. Na veel traverseren en een paar mooie doch eenvoudige secties klimmen we ons vast in een kleine brèche. We proberen weer terug naar rechts te klimmen waarbij ik na een moeilijk stuk opeens op een doodlopende toren sta. Inmiddels is de wind zeer nadrukkelijk en irritant aanwezig en daalt de moraal door de tijd die we verliezen. Na een vervelende abseil van de toren probeert Boris de route terug naar rechts weer te vinden. Nadat we een oude standplaats tegenkomen weten we dat we weer op de goede route zitten. Het laatste stuk naar de top klimmen we uit de wind en in de zon waardoor de moraal weer wat stijgt. Het voordeel van ons tijdsverlies is wel dat de wind inmiddels wat is gaan liggen. Om 17hr staan we dan eindelijk op de prachtige en scherpe top van de Aguja Poincenot. Als Jelle en Boris het laatste stuk nakomen naar het hoogste punt heb ik tijd om even goed van de omgeving te genieten. Voor mij wordt de horizon gevuld met de top van de machtige Fitz Roy. Hierachter ligt de Zuid -Patagonische ijskap dat door een dik pakket wolken wordt bedekt. Naar het oosten zie ik de gigantische Lago di Viedma schitteren in de zon. En in het westen, in de diepte, het ruige dal van de Cerro Torre met een bizar perspectief op El Mocho, de berg zonder top. De majestueuze, spitsige torens van de Cerro Torre en Torre Egger zijn, zoals zo vaak, volledig gehuld in dikke wolken en lijken dus in het landschap afwezig. Gelukkig staat de berg wel in mijn geheugen gegrift en op mijn netvlies gebrand. Ooit zal er weer een mooi weer venster komen om die torens te beklimmen!
Groepsfoto op de top vd Poincenot!!
El Chalten – Patagonië wk 1
Jefta en ik zijn nu ongeveer anderhalve week in het vredige dorpje ‘El Chalten’ in zuidelijk Patagonië. Toen we aankwamen met het vliegtuig konden we onze ogen haast niet geloven. De atmosfeer leek een zekere kalmte over zich te hebben die we in de gehele maand dat we drie jaar geleden hier waren niet één keer hadden gezien. De wolken hadden de vorm van lieflijke schapenvacht en wattendons en de lucht was simpelweg blauw. Drie jaar geleden kwamen we aan met een asgrijze lucht die gevuld was met schotelvormige, agressieve, langwerpige wolken en een wind die de landing van het vliegtuig behoorlijk deed schokken. Het was destijds een welkom zoals het Patagonië betaamt. Nu daarentegen, was het uitzonderlijk kalm.
Jefta tijdens de eerste prachtige dag met rechts de Fitz Roy en links de Cerro Torre
De eerste ochtend in ons hostel ‘Hem Herhu’ konden we heerlijk in de zon ontbijten. Daarna zijn we naar Laguna Torre gelopen. Een prachtige wandeling van twee uur naar een meer gelegen aan de voet van de Glaciar Grande. Hier kan je, als je geluk hebt, een prachtig panorama van de zuid en oostkant van de Cerro Torre, Torre Egger en Cerro Standardt aanschouwen. En die dag hadden we geluk want het was windstil met een aangename milde temperatuur en een ontzagwekkend uitzicht op de Cerro Torre. De zuidoostgraat van de Torre, ons hoofddoel van deze expeditie, lag er prachtig bij met bijna geen sneeuw. Ook de ‘headwall’, het moeilijke en steile deel helemaal bovenin de route, zag er zowaar heel droog uit en dus klimbaar! Drie jaar geleden was deze wand, in de enkele keren dat hij uit de wolken tevoorschijn kwam, geheel gehuld in een witte laag rijp (door de wind gevormd ijs). Met de aanblik van de Cerro Torre werd ik de gehele dag vervuld van hoopgevende emoties en positieve verwachtingen. We hebben een ruime maand om de Cerro Torre te beklimmen en nu al zijn de condities uitmuntend voor de tijd van het jaar. De relatief droge winter heeft ervoor gezorgd dat er wellicht een heel goed seizoen aankomt om rots routes te gaan ondernemen. Dit was ons drie jaar geleden niet gegund. Dit seizoen ging namelijk de boeken in als een van de natste en koudste zomers in decennia.
El chalten met op de achtergrond links de Cerro Solo en rechts de Fitz Roy en in het midden ons onzichtbare hoofddoel 😉
De tweede dag in Patagonië was de harde wind weer terug, constante wind van dertig knopen met uitschieters naar boven de vijftig. Dagen waarop je niets anders kan doen dan boulderen, lezen en nog maar een keer de weerberichten bekijken of er een goed-weer-window aankomt. Naarmate de dagen vorderden werd onze gemoedstoestand neerslachtiger. Toen het zelfs drie dagen onafgebroken regende in het dorpje El Chalten begon ik mij serieus af te vragen waarom ik in godsnaam naar Patagonië ben gegaan om te klimmen. In de rationele momenten echter besefte ik dat dit gewoon Patagonië is. Je geduld en veerkracht worden enorm op de proef gesteld en positief blijven is de kunst die je je eigen moet maken. Hoe moeilijk het soms ook is.
Boulderen rondom El Chalten
Afgelopen zaterdag leek de wind voor een halve dag even te gaan liggen. Op die dag ben ik in de nacht opgestaan om te proberen Cerro Solo te beklimmen. Een makkelijke berg met een eenduidige route naar een top met een verbluffend uitzicht. Mits hij niet in de wolken hangt uiteraard. Al onder de voet van de berg werd mij duidelijk dat de voorspellingen niet geheel betrouwbaar zijn. De puingoot waar ik door omhoog moest klimmen werd bestookt met harde rukwinden en wolken spindrift (door de wind aangevoerde sneeuw). Tot halverwege de route hield ik het vol waarop ik besloot om te keren. Ach het was een goede training voor de bovenbenen.
Selfie tijdens een poging op Cerro Solo, let op het grijze bandje vd rugzak, wapperend in de wind.
Nu ik dit schrijf zien de vooruitzichten er niet bijster positief uit. Gisteren zijn twee Spanjaarden tot de Passo Superior gelopen en hebben tot hun middel door de sneeuw moeten sporen. De oostkant van de Fitz Roy keten is zelfs niet één keer zichtbaar geweest. Een ander stel heeft gekampeerd op Campo Poincenot op 750 m. Zelfs hier heeft het flink gesneeuwd en is het landschap bedekt met een laag sneeuw. Kortom er heersen barre winterse condities in de bergen.
Over een paar dagen lijkt er een klein window aan te komen. De wind gaat liggen en de neerslag verdwijnt voor heel even uit het weerbeeld. We gaan dus zeer zeker de bergen in en wellicht wordt ons gegund een kleine route te klimmen. Want hier in Patagonië moet je pakken wat je pakken kan en blij zijn met wat je wordt gegund. Kortom je moet er maar het beste van maken.
Filmpje van de Ragni
Eigenlijk zijn er niet heel veel Nederlanders actief in het ver gelegen Patagonië. Daarom waren wij heel even in de veronderstelling dat er nog geen Nederlanders op de top van de Cerro Torre waren geweest. Maar niets is minder waar! Afgelopen zomer (winter bij ons) heeft David Bacci de eerste Nederlandse beklimming (tot zover bij mij en de CEAT bekend) van de Cerro Torre gemaakt. David klom de berg samen met Luca Godenzi over de westwand via de beroemde ijsroute ‘Ragni’. Later tijdens die trip klom hij ook nog eens de eerste herhaling van de Ragni op de oostpijler van Fitzroy. Dat deed hij samen met Matteo delle Bordella. Wat een prestaties en wat een mooi seizoen!
Zie hieronder een video van de beklimmingen van beide Ragni routes:
Cerro Torre expeditie Patagonië
De dagen worden korter, de bomen worden kaal en motregen heeft de overhand. Het begint tijd te worden om naar het zuidelijk halfrond te gaan!
Erg verheugd kan ik jullie mededelen dat Jefta Smit en ik over precies vier weken naar Argentinië vertrekken. Op zondag 11 december vliegen we van Amsterdam naar El Calafate en rijden we door naar El Chalten. Hier hopen we natuurlijk dat de weergoden ons goed gezind zijn. Ons hoofddoel is een beklimming van de Cerro Torre. Natuurlijk zijn we ons zeer bewust dat hiervoor alle lichten op groen moeten staan. In de maand dat wij er zitten hebben we een mooi-weer venster nodig en zullen de ijs- en/of rotscondities op de berg een succesvolle beklimming moeten toestaan. We zijn al geruime tijd aan het trainen en de voorbereidingen zijn in volle gang. Kijk hier voor wat meer informatie over de expeditie. En volg ons natuurlijk via de BLOG-berichten!
Bergwijzer
Op Bergwijzer verscheen een leuk stukje over de beklimming van de Fitz Roy en onze afdaling door de Patagonische storm. –> ZIE HIER
Nominatie Bergsportawards 2015
Voor het derde jaar op rij ben ik samen met Jefta Smit genomineerd voor de meest aansprekende ‘Alpiene Beklimming’ van het afgelopen jaar. Dit jaar zijn Jefta en ik genomineerd voor de NKBV Bergsportawards 2015 met de eerste Nederlandse beklimming van de Cerro Fitz Roy in Patagonië. Ik vind een nominatie altijd een hele eer! Toch een blijk van waardering voor zo’n zware beklimming 🙂
Elk jaar worden vijf beklimmingen genomineerd waarvan het publiek (mede) bepaald wie er winnen. En zoals elk jaar zijn er ook dit jaar weer geweldige en aansprekende beklimmingen gedaan. Zoals de avontuurlijke en zeer pure expeditie van Arjan & Maarten naar de Kokshaal Too, Dennis & Marianne met de eerste vrije beklimming van de Moonflower Buttress, Marianne als eerste Nederlandse vrouw door de noordwand van de Eiger en (met vlag & wimpel erboven uit stekend) Jorg Verhoeven als eerste Europeaan die ‘The Nose’ vrij klimt op El Capitan.
Tsja moeilijk te vergelijken he? Dus STEM maar gauw op welke beklimming jou het meeste aanspreekt!
Top foto Fitzroy
Inmiddels zijn Jefta en ik allebei weer in Nederland. We hebben veel te vertellen. We hebben veel beleefd.
Jefta is eerder terug gekomen dan gepland. En ik ben gisteravond terug gekomen, een dag later dan gepland. Kortom veel te vertellen. Voor nu alleen eerst even flink acclimatiseren aan het hectische leven alhier. Ook de korte dagen doen de gemoedstoestand niet echt opfleuren.
Maar hey, kop op, ik ga zo mijn foto’s eens uploaden en bekijken. En dan weer even terug naar het fantastische Patagonië. Want om de algemene als-je-terug-komt-van-weggeweest-vraag “Heb je het leuk gehad?” te beantwoorden:
“JA, het was FANTASTISCH!”
Voor nu alvast een foto van één van de eerste Nederlanders op de top van de Fitzroy. Een foto waar ik nu behoorlijk om kan lachen. Jefta die met alle macht probeert de NKBV-vlag in beeld te houden. De Patagonische storm op de achtergrond is al nadrukkelijk aanwezig en goed op weg om onze terugtocht episch te maken.
Later meer…
Jefta en Niek beklimmen Fitzroy!!!!
JAAAAAA!!!!! We hebben de Fitzroy beklommen!!! We zijn ontzettend voldaan en vooral heel erg blij dat we weer heelhuids in de bewoonde wereld zijn. Fysiek zijn we helemaal gesloopt want wat een avontuur was het!
Het mooie weer window dat werd voorspelt duurde twee dagen. Dit mooie weer bestond er vooral uit dat de wind ging liggen. Dinsdag omhoog gelopen naar de Passo Superior op 1950 m, een beklimmimg op zichzelf. Die dag stond er nog een vreselijke harde wind, echt bizar. Ook was de sneeuw vreselijk, bij elke stap zakte je net wel of net niet door de harde bovenlaag en dan tot je knieen in de sneeuw, slopend. Hierdoor besloten op de pas in de middag te rusten en te wachten tot de sneeuw was opgevroren. In de nacht om twee uur verder gegaan en omhoog via de Brechos de Italianos. Fantastisch ijsklimmen! Vanaf de Silla pas zijn we de Franco Argentina ingestapt. Omdat de condities er niet al te best uit zagen leek deze makkelijkere en kortere route een goede keus.
En de condities waren erg zwaar, alle spleten waren verijsd en de eerste dag zaten we de gehele dag in de wolken en zonder wind (zoals voorspeld). Het was dus extra zwaar en tijdrovend. Halverweg hebben we een bivak moeten maken. Niet echt comfortabel en erg koud. De volgende dag was het weer waar we voor gekomen waren, een heerlijk zonnetje en geen zuchtje wind! Vol goede moed doorgeklommen. Sommige lengtes waren een bizarre mix van vrij klimmen door verijsde schoorstenen en mooie stukken klimmen in de zon. Ongeveer 50 m onder de top zagen we vanuit het noorden vage schotelvormige wolken aankomen en begon de wind van de ene tot op de andere seconde aan te trekken. Snel zijn we doorgerend naar de top (18 hr savonds), een vluchtig fototje geschoten en toen snel de afdaling ingezet. Al snel waren we aan het abseilen door puur noodweer. Harde rukwinden zoals ik die in de alpen nog nooit heb meegemaakt, sneeuw en spindrift en nauwelijks zicht. Rond half elf begon het donker te worden en hebben we besloten in onze bivakzak te kruipen. De hele nacht bezig geweest met sneeuw buiten te houden en de ledematen warm te houden, het was bizar.
De volgende ochtend kwam voor 10 min de zon door, dit was het teken in te pakken en weer door te gaan. Wegwezen hier! De laatste abseils waren we verkeerd en in de spindrift konden we sneeuwvelden en lucht niet meer van elkaar onderscheiden. Op de Silla pas moesten we haast kruipen om niet omver geblazen te worden, gelukkig konden we de abseils goed vinden om van de Breche Italianos naar beneden te gaan. Ook hier zaten we in een constante spindrift van sneeuw.
Terug op de Passo Superior hebben we in een sneeuwhol eindelijk wat kunnen drinken en hadden we hier nog een reep verstopt. Rond 19 hr waren we beneden bij de Lago de Los Tres. Vanaf hier konden we met onze zware rugzakken nog 1500 m dalen over een afstand van 10 km ofzo. Wat een vreselijke lange wandeling was dat. Rond middernacht kwamen we in ons hostel. We zijn moe maar erg voldaan! En nu is het voorlopig klote weer dus kunnen we in alle rust herstellen.
Vanavond steak en bier!!!
groet Jefta & Niek
(helaas nog geen foto´s aangezien verbinding etc dat niet toelaat 🙁
Expeditie voedsel
Op dit moment begint zo langzamerhand onze vertrekdatum dichterbij te komen. Sjongejonge, wat zeg ik? Over een week zitten we al gewoon in het vliegtuig!!
Nu komen ook al onze spulletjes een beetje binnen. Van Adventurefood hebben we een grote doos met expeditiemaaltijden binnen gekregen. Erg belangrijk want in Patagonië is een fatsoenlijke vriesdroog-maaltijd simpelweg niet verkrijgbaar. Ook hebben we via Laurens van Kathmandu twee dozen energierepen kunnen krijgen met een mooie korting.
Een leuke Sinterklaasavond zo 🙂
