Eindelijk heb ik tijd gevonden een verslag te maken over onze ontberingen en avonturen van afgelopen voorjaar in de Revelation Mountains, Alaska. Veel werk en de trouwerij van mijn liefste zusje hadden even de prioriteit.

Samen met Bas Visscher hebben we behoorlijk wat tegenslagen gehad maar ook onvergetelijke momenten. Een echte expeditie dus. Kort samengevat hebben we het volgende beklommen:

• Titanic (2834 m) – eerstbeklimming via de noordgraat van de berg en derde beklimming van de berg tot zover bekend (1100 klimmeters, M5, 60°) .
• Tantalus / Peak8910 (2716 m) – eerstbeklimming via het zuidcouloir en de tweede beklimming van de berg tot zover bekend (800 klim meters, M4, 60°, vreselijke sneeuw).

Nou dat klinkt toch alsof je daar meer over wilt lezen? Kijk dan gauw HIER voor een uitgebreid verslag. Daarna kan je ook even kijken naar Bas zijn uitgebreide verslag hier.

Bas op weg naar de top van de Titanic met op de achtergrond P8910 / Tantalus.

Inmiddels zijn Roeland en ik weer terug in Europa en kunnen we terug kijken op een mislukte maar toch ook geslaagde expeditie. De expeditie is mislukt omdat we ons hoofddoel niet hebben gehaald. Sterker nog, we hebben het zelfs niet eens in het vizier gekregen. De Infinite Spur op Mount Foraker was dit jaar niet aan ons besteed. Zelfs de Sultana Ridge, de noordoost graat van Mt. Foraker, kon niet beklommen worden. Dit seizoen in de Alaska Range werd gekenmerkt door zeer grillig en onbestendig weer. Hoewel het er natuurlijk wel vaker sneeuwt en er stormen door het gebied razen was het dit seizoen extreem. Bijna elke dag dat wij er waren was de weersvoorspelling ‘70% chance of snow’ en geregeld zelfs nog slechter. Gelukkig hebben we wel nog drie mooie afzonderlijke dagen gehad waarop we wat hebben kunnen doen.

Een heldere ochtend na een nacht met veel sneeuw in 14.000 kamp (foto: R. van Oss).

Vanwege het slechte weer hebben we vier dagen gewacht in Talkeetna om überhaupt ingevlogen te worden. Hierna hebben we de eerste week voornamelijk in de tent gezeten. Gelukkig had ik een goed boek. In de eerste week zijn we nog wel naar de voet van Mount Crosson geskied, de instap van de Sultana Ridge. Nadat we inzagen dat acclimatiseren op deze graat met het onbestendige weer gewoon levensgevaarlijk is, besloten we omhoog te gaan over de normaal route van de Denali. De eerste poging om op hoogte te komen mislukt. Rond 9000 ft komen we in een white-out waarop we besluiten onze tent op te zetten, in de nacht kunnen we zelfs de tent uitgraven. Dus de volgende ochtend met de staart tussen de benen weer terug naar BC.

Met de tweede poging besluiten we meer eten mee te nemen en de zwaardere tent. Langzaam dringt het tot ons door dat het weer patroon waarschijnlijk niet drastisch zal veranderen en dat een poging op Mt. Foraker niet realistisch meer is. Kortom, we doen water bij de wijn, en besluiten onze ogen te richten op het beklimmen van de Denali, met 6190 m de hoogste berg van Noord-Amerika. Voor Roeland zal dit de derde keer zijn op deze gigantische berg en voor mij is het een totaal nieuwe ervaring.

Op de eerste dag vellen we met één slee naar het 11.000 kamp en de volgende dag door naar het 14.000 kamp. Na een rustdag proberen we een eerste toppoging via de West-Butress.  Helaas moeten we op de Denali pas (5660m) omdraaien vanwege het verslechterende weer. Maar beiden voelden we ons sterk genoeg dus aan ons lag het niet. De volgende dag staat weer in het teken van sneeuw en rust. Op vrijdag 25 mei gaan we weer omhoog. Nu met twee tegengestelde weerberichten. Het weerbericht van het park voorspeld uiteraard ´70% chance of snow with clouds deteriorating in the evening´.  Het weerbericht wat Roeland doorgestuurd krijgt uit Europa voorspelt echter een prachtige dag. Dus we sporen door de verse sneeuw geheel alleen richting de top. Gek genoeg voel ik mij een stuk slapper dan twee dagen geleden. De benen voelen als pap. Ik weet de wijzer echter uit het rood te houden en als we op Denali pas aankomen is het prachtig weer en we hebben de berg voor ons alleen. Gelukkig is Roeland erg sterk en weet het grootste deel te sporen waardoor we rond 18hr op de top staan. Het is windstil en het uitzicht is hallucinerend.

Hoewel we dus erg pech hebben gehad met het weer komen we niet met een kater terug van de expeditie. Het hoofddoel is niet gehaald maar aan ons lag het niet. We voelden ons enorm fit en de sfeer was goed. Klimtechnisch hebben we weinig uitdaging gehad. Toch heb ik het gevoel dat ik nuttige ervaring en vertrouwen heb opgebouwd om mij te wapenen tegen de elementen ´kou´ en ´hoogte´. En het was natuurlijk al een geschenk om in de prachtige Alaska Range aanwezig te mogen zijn. De infinite Spur loopt niet weg!

Op de top van Denali (foto: R. van Oss)

Het is woensdagochtend 9 mei en Roeland en ik zitten te wachten op onze lift naar Talkeetna. Maandagavond waren we, na een zeer voorspoedige reis, geland in Anchorage en opgehaald door Annie. De gastvrijheid van Annie is ongekend en na een 26 urige reisdag gaan we als kleine kinderen ons bedje in. Gisteren stond in het teken van voorbereiden op drie weken expeditie. Kortom boodschappen doen met als doel ‘genoeg te eten en drinken voor drie weken kamperen op een koude gletsjer’.

Roeland sorteert onze boodschappen.

Anchorage telt minder inwoners als Utrecht maar is ongelofelijk weids opgezet.  Een kaarsrecht wegen netwerk met een rechthoekig patroon en grotendeels eenlaagse woningen met brede straten. En natuurlijk gigantische ‘shopping malls’ met reusachtige parkeerplaatsen. Want hier is het rijden van een 5.7 Lt pick-up truck heel gewoon. In de supermarkt is het duidelijk dat we in de VS zijn, het consumerende hart van de wereld. De producten met toegevoegde suikers zijn meer dan drie keer zo duur als natuurlijke producten. Voordeelverpakkingen zijn kolossaal. En dus obesitas een groot probleem.

De laatste berichten zijn dat het in de bergen heel veel heeft gesneeuwd. Voor dit weekend is er ook weer een grote ‘dump’ voorspeld. Laten we hopen dat dit voorlopige de laatste verstoring is van de atmosfeer boven ‘Denali National Park’. We wachten af!

Op 7 mei vertrek ik samen met Roeland van Oss naar Alaska om een poging te wagen de ‘Infinite Spur’ op Mount Foraker (5304 m) te beklimmen. Mount Foraker is de op één na hoogste berg van Alaska en ligt op 63  ͦNB. We zullen ons basiskamp opslaan op de Kahiltna gletsjer vanwaar we een mooi weer window afwachten om een poging te wagen.

Mount Foraker, de Infinite Spur is de graat die net uit de schaduw tevoorschijn komt (bron: tbnelson – summitpost.org).

De Infinite Spur is voor het eerst beklommen in 1977 door Michael Kennedy en George Lowe. Het duurde maar liefst 12 jaar voordat de route werd herhaald in 1989 door Jim Nelson en Mark Bebie. Tot op de dag van vandaag kent de route in totaal slechts 11 succesvolle beklimmingen.

De route loopt door de zeer chaotische en instabiele zuidwand van Mt. Foraker. De ‘oneindige graat’ is bijna 3 km lang en vormt een unieke en veilige doorgang door deze wand. De Infinite Spur wordt gezien als een van de  ultieme ‘testpieces’ van de Alaska range en een absoluut hoogtepunt van elke alpinist die hem heeft beklommen. Daarnaast is de route, zover bekend, nog nooit door een Nederlands team beklommen.

De zuidwand van Mt. Foraker met ingetekend de lijn van de Infinite Spur. Bron: Supertopo Alaska.

Voortgang van de expeditie zal ik zo veel als mogelijk proberen bij te houden op deze site. De expeditie wordt ondersteund door Rab die ons voorziet in alle technische kleding om ons droog en warm te houden. Daarnaast wordt de expeditie financieel ondersteund door de NKBV.