Morgen vertrek ik voor een weekje naar de Peak District 🙂 Kijken of we tussen de regenbuien en gure wind nog wat mooie routes kunnen klimmen. De laatste keer dat ik in de Peak was is alweer ruim vijf jaar geleden. Toen hebben we al een aantal mooie klassieke lijnen  geklommen zoals ‘The Peapod’  (HVS 5b) in Curbar.

Afgelopen zondag was ik op de jaarlijkse kaderdag van de NKBV om in het klimcentrum van Ayers Rock te Zoetermeer twee workshops te geven over spleetklimmen. En het was echt ontzettend tof! Vooral het enthousiasme en fanatisme van de deelnemers was erg inspirerend en motiverend. En al met al denk ik dat het ook zeer nuttig was om iedereen kennis te laten maken met een (voor velen) onbekende klimtechniek.

Tijdens de workshop konden de deelnemers eerst wat theoretisch geneuzel aanhoren voordat ze echt aan de slag konden. Via een aantal slides gaf ik inzicht in de verschillende verklemmingstechnieken die toegepast worden in het spleetklimmen. Daarna kon eindelijk de theorie in de praktijk worden gebracht. Iedereen kon naar hartenlust ‘jammen’ (verklemmen) in de verschillende spleetbakken. Met behulp van deze spleetbakken kon je de verklemmingen oefenen van vingers tot vuist. En er was zelfs een spleetbak voor de zogenaamde ‘Off-widths’. Ook konden de ‘armbars’ en ‘chickenwings’ worden geoefend op de heuse crackmachine. En als hoogtepunt kon iedereen zich stukbijten op de ‘roofcrack’ van de crackmachine.

In maart hoop ik samen met de NKBV de workshop aan te kunnen bieden voor iedereen die het leuk lijkt. Later meer!

Met dank en buiging aan:
Michael van Geemen, Bas Klompmaker en Kris Schrijvers – voor het bouwen en sjouwen van de crackmachine
Dirk-Jan van Klauterkamer.nl – voor het maken van de spleetbakken
Rab – voor de kleding
ByRyanPhotography.com – voor de vette foto’s
NKBV – voor ‘making it happen’

Afgelopen weekend ben ik samen met Jelle Staleman naar Chamonix gereden om gebruik te maken van het mooie weer-venster en de goede najaars condities. Het was voor mij weer even geleden om een moeilijke tocht te ondernemen maar gelukkig kon ik nog een beetje vertrouwen op mijn basis conditie 🙂 Ons doel was om het Dru North Couloir te proberen, een prachtige en stevige route verstopt achter de markante verschijning van de Petit Dru. Op vrijdag zijn we vanaf Montenvers omhoog gelopen en hebben we de serac zone verkend onderaan de route. Doordat Jelle de week ervoor hier al was geweest wisten we dat ons een zeer pittige doorgang  stond te wachten. Over de gehele breedte van de kloof was een breukenzone met een 20 tot 30 m hoge serac (steil brok ijs van gletsjer). Om hier voorbij te komen is Jelle moedig aan de 20m hoge en licht overhangende ijswand begonnen. Half vrijklimmend en half artificieel op ijsboren wist Jelle dit obstakel knap te overwinnen en zo doorgang voor de volgende dag te verschaffen.

In het holst van de nacht beginnen we zaterdag aan de route, eerst omhoog aan het vaste touw en dan de randspleet over. Hier wacht ons prachtig alpien ijs voor de eerste 300 m. We klimmen dit redelijk vlot aan lopende zekering. Dan wacht ons het pittige mixed gedeelte dat matig tot slecht is af te zekeren. Soms is het ijs zo dun dat het flink schrapen op de gladde rotsen is. Dit klimt Jelle knap voor tot aan de steile rotswand die het couloir in tweeën deelt. Nu moeten we steil omhoog via een dun spleten systeem. We zien duidelijk een aantal mephaken omhoog lopen en zoeken in het terrein naar andere mogelijkheden. Dit moet het zijn en het ziet er redelijk te doen uit! Met goede moed begin ik aan de lengte maar al snel sta ik in steil terrein behoorlijk moeilijke klimbewegingen uit te voeren. Mijn tussenzekeringen zijn zeer slecht achter vastgevroren brokken rots. Niet echt ideaal om in te vallen dus. Als ik bij de mephaak aankom steilt het terrein nog meer op en wordt het klimmen wel erg lastig. Twijfel neemt inmiddels de overhand. Hoe kan dit, ik zou dit toch moeten kunnen klimmen? Als ik in een half openstaande camalot omhoog beweeg kan ik net bij een oud touwtje van de volgende mephaak. Hier bungelt een uitgebroken mephaak aan en de mephaak die er nog in zit buigt licht mee. Fuck dit, hier heb ik geen zin in. Na nog wat tijd te verdoen met twijfelen zie ik opeens 30 m rechts van mij een hakenladder door een dunnen  spleet omhoog lopen. Aah daar moet het zijn!! Snel bouw ik om tot een spannende abseil aan de mephaak. Terug op de standplaats kijken we op de klok en bespreken we onze opties. Vanwege het significante tijdsverlies dat we hebben opgelopen besluiten we tot onze grote spijt om te keren. Waarschijnlijk halen we het einde van de route niet voor het donker en zonder slaapzak wordt een nacht uitzitten geen pretje. Jammer maar hey, we hebben toch even lekker geklommen van het weekend!! En de opgedane ervaring in informatie komt wellicht in de toekomst nog van pas 🙂

 – CLICK for SLIDESHOW –